آفرین به تدابیر جانانه مسوولین استان در کنترل صف های گازوئیل که واقعا این سطح از توجه به مردم و ایجاد نارضایتی را طی سال های اخیر آنور آبی ها هم نتوانسته بودند ایجاد کنند . از این مسائل که بگذریم امروز پسر مدرسه ای من می گفت که مگر ایران تحریم نیست و مگر نمی گویند گازوئیل لیتر چند صد تومانی ما را در مرزهای استان به صورت قاچاق لیتری بیش از ۳۰ هزار تومان می خرند پس چرا خود دولت نمی آید در مرزها به متقاضیان افغان با قیمت جهانی گازوئیل عرضه کند که لازم نباشد مردم خودش را هم قاچاقچی کند و آنها هم بتوانند هر مقداری که می خواهند از مراکز رسمی دریافت کنند . اگر ما تحریم هستیم و نمی توانیم سوخت بفروشیم وقتی اینقدر متقاضی نقد داریم چرا تعلل می کنیم در گذشته تدابیری پیش بینی شده بود و قانونی امکان فروش سوخت بود و عواید آن هم بین مردم منطقه توزیع می شد اما گویا الان تنها فایده سوخت برای مرزهای ما ، خطر های قاچاق آن و صف های طولانی برای مصرف کنندگان واقعی آن است به هر حال یک بچه مدرسه ای هم می تواند این بحران ها را مدیریت کند به شرطی که در آن به جای دور دادن قاشق دور سر ، به روش هایی که منافع مردم و استان در آن تامین می شود فکر کنند . قطعا اگر کسی به فکر مردم باشد مسیر حل این مسائل چیز دیگری خواهد بود ولی گویا تنها چیزی که اهمیت ندارد رضایتمندی مردم است