رجب زاده – این روزها فقط گرانی های بازار و افزایش بی قاعده قیمت برخی کالاها نیست که مردم را بانگرانی مواجه کرده و باری به هر جهت آن ها را می کشد. زمانی خبر از احتمال افزایش قیمت تلوزیون می رسد و صفی برای خرید تشکیل می شود که بعد گرانی دلشان خوش باشد که سودی دست شان را گرفته است. باری هم برای خرید حبوبات می روند و سرشان سوت می کشد . کرایه ها دادشان را در می آورد و تحمل هزینه اجاره، قوز بالا قوز می شود. این ها همه به یک سو؛ همان سویی که دولت پشت تریبون نظارت قرار می گیرد و گزارش عملکرد از بازرسی ها و برخورد با گرانفروشی ها می دهد. کاری به تاثیر داشتن و نداشتن نظارت ها هم نداریم . اما در سوی دیگر خود دولت است که انگار درکی از شرایط مردم ندارد. کرونا و ضربه هایش برای بدنه زندگی مردم خسارت های زیادی به جا گذاشته و همچنان جامعه درگیر پرداخت این هزینه هاست. ستون پیام شمای آوا در روز شنبه پر است از پیام های مردمی حاوی گلایه ها و سختی روزهایی که نرخ خدمات دولتی هم یکباره افزایش چشمگیر داشته است. چه خبر شده که دولت هم در بخش های مختلف به چنین نتیجه ای رسیده تا درآمدش را به این شکل تامین کند؟ در یکی از این پیام ها شدت فشاری که بر شهروند ارسال کننده پیام آمده با خواندن جملات قابل درک است. او نوشته «در این شرایط کرونایی و اوضاع نابسامان اقتصاد خانوارها آیا رواست که بابت یک معاینه ی فنی خودروی پیکان مبلغ ۳۷۰۰۰تومن را از ما دریافت نمایند.کل تست فنی پیکان پنچ دقیقه طول کشید و از من بینوا ۳۷۰۰۰تومن گرفتند که جای سوال دارد، مگر مرکز معاینه فنی چه کار کرد که این مبلغ بالا را از قشر ضعیف اجتماع می گیرد؟» شهروند دیگری از افزایش ۱۰۰ تا ۳۰۰ درصدی هزینه چاپ سند تک برگ گلایه کرده و پرسیده مگر نظاراتی نیست ؟ و در همین روز شدت عصبانیت یک شهروند از گرانی خدمات پستی در جملاتش پیداست .« هزینه پستی یک پاکت صدگرمی از اداره پست بیرجند تا اداره ثبت اسناد بیرجند با فاصله کمتر از یک کیلومتر ۱۶ هزار تومان؟! کمی انصاف چیز خوبیه . ادارات سعی می کنند تمام هزینه های خودشان را بر ارباب رجوعشان تحمیل کنند.» بی دغدغه و بدون تدبیر تصمیم گرفتن برای افزایش نرخ خدمات دولتی تاثیری جز این برداشت ها و طرح این جملات ندارد. زندگی بسیاری از مردم در تنگنای مالی قرار گرفته و حتی اگرچنین نباشد ، افزایش های بی منطق در انجام خدماتی که تا همین دو ماه قبل با نرخ کمتری انجام می شد برای جامعه ثروتمند هم قابل پذیرش نیست چه رسد برای مردمی که این روزها سردرگمی و برآشفتگی عجیبی را در بازار همه چیز و همه جور کالا و خدمتی تجربه می کنند و شوکه از تدوام این شرایط مبهم هستند. دیگرحتی امید به تغییر این وضع نابسامان اقتصادی در ذهن بسیاری از اقشار دفن شده و همه در جستجوی راهی برای تطبیق خود با این اوضاع و احوال هستند. همه می دانند باید از وضع موجود فرار کنند اما وقتی همه درها بسته است چاره ای جز انعطاف پذیری ،کسب درآمدهای کاذب و گلیم خود از این آب گل الود بیرون کشیدن نمی ماند. شاید دولت هم سِر شده است . گاهی به این فکرمی کنم که به قدری تلاش همه از مردم گرفته تا کسبه تا آن پیمانکار بخش دولتی و…برای بازی نخوردن در این شرایط و کشیدن پول سمت جیب خود درهم تنیده وپیچیده شده که دیگر دولت با این ابزار ها و روش ها و نیروی موجود ظرفیت ناظر دقیق و تاثیرگذار بودن را ندارد . شاید وقت آن رسیده که اهرم های نظارتی هم همین پیچیده و سازمان یافته تر شود ان قدر که بتواند جوابگوی این بلبشوی عجیب و غریب باشد و اوضاع را جمع کند. چون پیشروی این شرایط پیامدی جز پایان زندگی اقتصادی اقشار ضعیف و بزرگ تر شدن هیولای فقر ندارد و این فقط هیولای فقر است که می تواند ریشه های یک جامعه را بجود.