این که فضای سبز و درختان شهر بیرجندبه حال خود رها شده اند و این مرکز استان هیچ اهمیتی به فضای سبز و درختان نمی‌دهند و غافل اند از تاثیری که فضای سبز و گونه های درختان بر سلامتیه روحی و جسمی مردم شهر می‌گذارد شکی نیست اما در تعجبم که چرا اینقدر سنگ یک نوع درخت کاج را بر سینه می‌زنید و سعی می‌کنید آن را با تاریخ و نماد شهر ترکیب کنید.شما اگر از چند نسل قبل بپرسید می‌گویند بیرجند گونه غالبش به هیچ عنوان کاج نبوده بلکه درختان توت و نارون …بوده،شما نظر سنجی بگذارید که مردم بیرجند چه نوع درختی از بین گونه های سازگار با آب و هوای بیرجند را ترجیح می‌دهند آنوقت متوجه می‌شوید اکثریت مردم موافق سایر گونه های گیاهی هستند .درختی که نه سایه دلپذیری دارد چون سوزنی برگ است و دائم شیره هایی که از آن می‌ریزد ماشین ها و دیوار خانه ها را سیاه می‌کند نه زیبایی و رنگی دارد نه مردم بهار و تابستان و پاییز و زمستان را با آن تجربه می‌کنند و دلیل افسردگی مردمان این دیار هم عمدتا به همین درختان کاج برمی‌گردد.در عجبم چطور مردم شهرهای کوچک استان ما مثل قاین و سرایان و بشرویه این را فهمیده اند و گونه های سرسبز و زیبا مثل زیتون تلخ و توت و اقاقیا…را جایگزین کاج کرده اند و من بیرجندی هروقت به شهری مثل بشرویه یا قاین و سرایان…میرفتیم حسرت زیبایی و زنده بودن فضای سبز و درختانشان را میخوردم که روح را در شهرستان بر عکس بیرجند بی روح جاری می‌کرد اما مسئولان مرکز استان نفهمیده اند،به مسئولان بشرویه گفتم چه شد به فکر افتادین چنین گونه های زیبای درختان در خیابان های اصلی کاشتید گفتند بعد از سرمازدگی شدید سال ۸۸ اکثر درختان کاج خشک شد و ما جایگزین درختانی مثل زیتون تلخ و توت و اقاقیا و…کاشتیم و شد خداوندا بده شری که خیر ما در آن باشد و الان نیز به ذهنم آمد شاید بجای درختان کاجی که خشک می شود با یک ساختار زیربنایی مدرن که آبیاری قطره ای بخش کوچکی از آن است برای کمتر شدن تاثیر بحران آب درختان بهتری هم کاشت