شفافیت، یکی از اصول بنیادین حکمرانی خوب و لازمه جلب اعتماد عمومی است. در یک جامعه پیشرفته، مردم حق دارند بدانند که منابع مالی، چه در دستگاه‌های اجرایی دولتی و چه در مؤسسات غیردولتی و خیریه، چگونه مدیریت و مصرف می ‌شود. این حق مردم نباید نادیده گرفته شود؛ چرا که تمامی تصمیم‌گیری‌ها و اقدامات این نهادها به نوعی به سرنوشت جامعه گره خورده است. در دستگاه‌های اجرایی دولت، شفافیت یعنی اینکه مردم بتوانند از نحوه مصرف بودجه‌ها، اجرای پروژه‌ها و حتی تصمیم‌گیری‌های مدیران اطلاع داشته باشند. مردم باید بدانند که هر ریال از بودجه‌ای که از منابع عمومی تامین شده، چگونه و در کجا خرج می‌شود. عدم شفافیت در این حوزه، زمینه‌ساز ابهام، سوءظن و گاه حتی فساد است. تنها با باز کردن درهای اطلاعات بر روی مردم است که می‌توان از این مشکلات پیشگیری کرد و اعتماد عمومی را تقویت نمود. از سوی دیگر، شفافیت در مؤسسات خیریه نیز ضروری است. این مؤسسات بر پایه اعتماد مردم بنا شده‌اند و منابع مالی خود را از کمک‌های خیرخواهانه مردم تأمین می‌کنند. بنابراین لازم است به‌صورت دقیق و شفاف مشخص کنند که این کمک‌ها در چه زمینه‌هایی هزینه شده است، چه میزان به دست نیازمندان رسیده و چه قدر صرف هزینه‌های داخلی سازمان شده است. هر گونه شائبه یا ابهام در این زمینه می‌تواند باعث خدشه به وجهه این مؤسسات و از میان رفتن سرمایه اجتماعی آنها شود. همچنین، در زمینه تصمیم‌گیری ‌های مربوط به شوراها و نهادهای منتخب، شفافیت باید اولویت اصلی باشد. مردم حق دارند بدانند نمایندگانشان در شوراهای شهری و روستایی چه تصمیماتی اتخاذ می‌کنند و چه مواضعی در برابر مسائل مختلف دارند. تصمیماتی که مستقیم و غیرمستقیم بر زندگی مردم اثر می‌گذارند، نباید پشت درهای بسته اتخاذ شوند. نمایندگان شوراها به عنوان منتخبان مردم، موظفند عملکرد و نظراتشان را صریح و شفاف ارائه دهند تا پاسخگوی اعتماد عمومی باشند. در نهایت، شفافیت نه تنها حق مردم، بلکه ابزاری برای پیشرفت و جلوگیری از فساد است. جامعه‌ای که در آن همه چیز شفاف باشد، جامعه‌ای است که در آن پاسخگویی و اعتماد به اوج می‌رسد. شفافیت تنها یک اصل اخلاقی نیست؛ بلکه ضرورتی است که هر دستگاه، سازمان و فردی که در مدیریت اجتماعی نقش دارد، باید به آن پایبند باشد.