با کودکتان قاطع صحبت کنید
داد و فریاد نکنید ولی در قبال رفتار بد با لحنی محکم صحبت کنید. خم شوید به اندازه ای که هم قد او شده و بلندی قامت شما ، بچه را نترساند و مستقیم به چشم هایش نگاه کنید ، چرا که اگر از بالا به او دستور بدهید، حرفتان را نادیده می گیرد.
اگر کودک خواست رویش را برگرداند و برود، دست های او را بگیرید تا مستقیم به شما نگاه کند. به او بگویید” لطفا به من نگاه کن.
نباید در لحن صدا و حرکات شما اثری از خشونت و تهدید باشد. با لحنی آرام ، قاطع و محکم صحبت کنید. بهتر است این لحن را با عصبانیت ، تهدید ومعامله اشتباه نگیرید. وقتی با این لحن با فرزندتان صحبت کنید، کوچک ترین تردیدی برایش باقی نمی ماند که راهی جز اطاعت ندارد زیرا آنان به سرعت متوجه نارضایتی شما می شوند.
سکوت بچه ها را جدی بگیرید
محققان می گویند حرف نزدن بعضی بچه ها می تواند به علت وضعیتی موسوم بهselective mutism باشد.این اختلال در واقع نوعی ترس یا فوبیای حرف زدن است که در آن کودک موقع حرف زدن به یک نقطه خیره شده و عضلاتش سفت می شود. این حالت با خجالتی بودن کاملا متفاوت است.این بچه ها در خانه به راحتی حرف می زنند ولی در شرایط دیگر کاملا ساکت می شوند. محققان می گویند این وضعیت معمولا از سنین قبل از ۵ سالگی شروع می شود ولی می تواند تا سنین مدرسه رفتن تشخیص داده نشود. شیوع این نوع سکوت در بچه های دوزبانه سه برابر بیش از معمول است که می تواند به علت بیشتر بودن میزان استرس در زندگی آنها باشد.
این وضعیت می تواند موجب اختلالات جدی در ارتباطات کودک شده و در یادگیری او مشکلاتی ایجاد کند. سکوت اضطرابی می تواند همراه با دیگر اختلالات مربوط به اضطراب و یا همراه با اوتیسم بروز کند.درمان این نوع از سکوت با تغییر در محیط زندگی کودک است.
آنها را در مراحل جداگانه در معرض محیط های جدید قرار داده و در هر مرحله میزان شلوغی و استرس محیط را بیشتر می کنند. در همان حال کودک را از علائم اضطراب و راه های مواجه شدن با آن آموزش می دهند. کلید موفقیت در مواجهه با این افراد وجود یک مربی مورد اعتماد کودک است که با این بیماری آشنایی کامل داشته باشد.
کرونا را تبدیل به انگ اجتماعی نکنیم
از مقدمه تکراری حول ماجرای شیوع و جولان کروناویروس که عبور کنیم و دست از سر گفتهها و شنیدهها برداریم به مسائل مهم دیگری هم برمیخوریم که گفتن و بازخوانی آنها خالی از لطف نیست. قبل از ارائه تحلیل یا بهتر هشداردادن، بهتر این است یک دیالوگ آشنا را با هم مرور کنیم.«داداش من اگر بفهمم کرونا دارم هم به کسی نمیگم، همین شماهایی که من را میشناسید دیگه جواب سلامم را هم نمیدید. یه جوری همه ترسیدن و همه وحشت زدن که آدم ترجیح میده به هر بیماری مبتلا بشه و هر مرضیراتجربه کنه ولی کرونا نگیره.» این دیالوگ و صحبتهایی از این دست را من حداقل در چند روز اخیر در اماکن عمومی و خصوصا اتوبوس و… زیاد میشنوم. دیالوگ بالا هم بین دو سرباز بود که دیروز در معابر عمومی شکل گرفت.
این شاید توصیه عبث و درخواست بیهودهای به نظر برسد، خصوصا حالا که رسانههای رسمی و غیررسمی، دوستان و دشمنان درحال القای ترس و وحشت به جامعه هستند، اما تجدیدنظر و تلطیف نگاه به افراد جامعه و ترسیم فضای روانی و اجتماعی دوستانهتر حتما میتواند به کنترل و جلوگیری از اپیدمی این ویروس مرموز کمک کند و زودتر از شر کرونا رها شویم. به هرحال خیلی از افرادی که مبتلا به این ویروس هستند دیر یا زود از این بیماری رها شده و بهبود مییابند و دوباره قرار است در جامعه به روابط اجتماعی و کاریشان بازگردند. نگاه منفی و سوءظن به آنها حتما بر روح و روانشان اثر سوء خواهد گذاشت و فردا روزی که از این ماجرای کرونا همه نجات پیدا کنیم، با چنین وضعی کار سختی درجهت ترمیم فضای روانی و اجتماعی خواهیم داشت.