به عنوان یکی از متخصصین حوزه معادن در خراسان جنوبی، با اطمینان می‌توانم بگویم استان ما به‌درستی “بهشت گوهرسنگ‌ها” و یا “گنجینه‌ای از سنگ‌های قیمتی و نیمه‌قیمتی” است. از فراوانی سنگ‌های ارزشمندی مثل عقیق و فیروزه گرفته تا سایر منابع گران‌بهای معدنی که هم در سطح زمین قابل مشاهده هستند و هم در عمق چندمتری خاک، خراسان جنوبی ظرفیتی کم‌نظیر در این حوزه دارد. با این حال، متأسفانه واقعیت تلخ این است که این ظرفیت خارق‌العاده تاکنون به طور مطلوب استفاده نشده است. در سال‌های گذشته، هرچند اقداماتی در جهت بهره‌برداری از این ذخایر معدنی انجام شده، اما کافی نبوده است. فعالان این حوزه معمولاً به شکل پراکنده و بدون یک سیاست منسجم و پایدار، در مناطق مختلف خراسان جنوبی فعالیت کرده‌اند. اما مشکل اصلی در این میان، خام‌فروشی است؛ سنگ‌های قیمتی ما در مقیاس زیادی استخراج اما به‌صورت خام از استان خارج می‌شوند. این یعنی ما نه تنها ارزش افزوده‌ای حاصل نمی‌کنیم، بلکه فرصت‌های شغلی فراوانی هم که می‌توانست با فرآوری این سنگ‌ها ایجاد شود، از دست می‌دهیم. واقعیت این است که ۸۰ درصد سنگ‌های قیمتی و نیمه‌قیمتی که در بازار می‌بینید، منشأ اصلی‌شان خراسان جنوبی است. اما بسیاری از این سنگ‌ها پس از خارج شدن از استان، یا در فرآیند تراش‌کاری دچار پرت بالایی (حدود ۷۰ درصد) می‌شوند و یا زیرساخت‌های لازم برای تبدیل آن‌ها به محصولاتی قابل‌رقابت در بازار جهانی وجود ندارد. نبود آموزش‌های تخصصی و کمبود تجهیزات و ماشین‌آلات مناسب، یکی از مهم‌ترین ضعف‌ها در این حوزه است. این مشکلات باعث شده‌اند نه‌تنها نتوانیم در بازارهای بین‌المللی حرفی برای گفتن داشته باشیم، بلکه حتی در بازار داخلی هم بخش زیادی از توان اقتصادی این حوزه را از دست بدهیم.آنچه امروز استان ما به آن نیاز دارد، یک رویکرد جدی و سیستماتیک برای حمایت از این صنعت ارزشمند است. باید با سرمایه‌گذاری در زمینه آموزش نیروهای متخصص، تأمین تجهیزات تراش‌کاری و فرآوری، و تعریف بازارهای هدف قابل‌قبول، از این ظرفیت بی‌بدیل به درستی بهره‌برداری کنیم. خراسان جنوبی می‌تواند نه تنها یک قطب در عرصه گوهرسنگ‌های ایران، بلکه یک بازیگر مهم در بازار جهانی باشد، به شرط آن که اراده و برنامه‌ریزی کافی در این مسیر وجود داشته باشد.