سال ها پیش، وقتی دوران درس و مدرسه را سپری می کردیم، تمام هوش و حواس مان به تابستان و تعطیلات بود. تعطیلاتی که جزو بهترین روزهای زندگی ما رقم محسوب می شد و فرصت مناسبی که بعد از اتمام درس ومدرسه در اختیار ما بود تا علاوه بر ثبت نام در برخی کلاسهای هنری، تفریحی و ورزشی اوقات بیشتری برای سپری کردن با خانواده، فامیل ودوستان داشته باشیم. دور هم بودن هایی که ارمغانش آرامش وشور و نشاط بود و تداوم رابطه های گرم را در پی داشت و حسابی خستگی درس ومدرسه را از تنمان خارج می کرد. کلاس هایی هم که ثبت نام می کردیم بر اساس علایق ونیاز هایمان بود تا بتوانیم هنر و صنعتی برای زندگی آینده ی خود ذخیره کنیم. نه چشم و هم چشمی در کار بود و نه فشار و استرس که باید همه ی کلا سها را ثبت نام بکنیم. خلاصه ی امر اینکه ما نسبت به بچه های امروز آرامش بیشتری را در طول تابستان تجربه می کردیم و با استرس کمتری هم از فرصت تابستان برای دور هم بودن بیشتر وهم آموختن فن وهنری استفاده می کردیم.اما این روزها والدین، خیلی بیش از گذشته، نگران اوقات فراغت فرزندان خود هستند و گاهی با همسایه و اقوام هم در همین زمینه رقابت نیز می کنند که فرزند آن ها فلان کلاس ها را میرود وفلان آموزشگاه ها ثبت نام کرده و هزینه های گزافی هم برای این کلاس ها از طرف والدین پرداخته می شود. این روزها پدرها و مادرها بنابه دلایل مختلف سعی دارند به اجبار فرزندشان را به کلاس های تابستانی بفرستند اما این بزرگ ترین اشتباه خانواده ها است، چرا که دانش آموز باید در اثر احساس نیاز خودش به این کلاس ها برود. شرکت در کلاس های تابستانی اگر همراه با فشار روانی خانواده باشد، تاثیر نامطلوبی به جا می گذارد.
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
