واقعا باید دست مریزاد گفت به مسئولانی که این‌همه برنامه اجرا می‌کنند، اما نتیجه‌اش برای مردم چیزی جز کاهش روزافزون درآمدشان نیست. ما مردم برای گرفتن یک وام، پول‌مان را در بانک می‌گذاریم؛ اما سال بعد می‌بینیم ارزشش نصف شده و آن‌قدر بروکراسی و کاغذبازی دارد که اصلاً از خیرش می‌گذریم. اگر بخواهیم در زمینه‌ای دیگر سرمایه‌گذاری کنیم، سریع متهم به برهم زدن نظام اقتصادی می‌شویم. انگار غیرمستقیم می‌خواهند به ما بفهمانند که بهتر است یک گاوصندوق تهیه کنیم و حاصل یک عمر زحمت‌مان را همان‌جا نگه داریم! خود من صرفاً از سر دلسوزی و احساس مسئولیت نسبت به مردم و استان تصمیم گرفتم یک کارگاه کوچک راه بیندازم. بخشی از سرمایه‌ام را هم برای گرفتن تسهیلات به بانک سپردم تا زودتر کار را شروع کنم. اما حالا باید منتظر بمانم تا مدیر محترم بانک لطف کنند و وام بنده را تصویب کنند و در این مدت قیمت اجناس دو برابر شده و سرمایه اولیه‌ام دیگر جوابگو نیست. به همین دلیل ناچارم از فکر کارآفرینی و ایجاد اشتغال بیرون بیایم و سرمایه‌ام را جای دیگری ببرم. اصلاً خدمت به مردم و کشور سهم ما نشد حالا فقط یک سوال از مدیران محترم دارم: اگر کسی واقعاً بخواهد به شهر و استان خودش خدمت کند و کاری راه بیندازد، باید دقیقاً چه کند که از یک طرف بانک با او همکاری کند، از طرف دیگر کارش زودتر راه بیفتد و از آن مهم‌تر، ارزش پولش حفظ شود؟ چون با این اوضاع، تنها راه، سرمایه‌گذاری در ملک و خودرو و طلا و دلار می‌ماند. باقی‌اش با شما. والسلام.