در پی اعلام نهایی طرح جامع شهر بیرجند و مشخص شدن این نکته که مناطق امیرآباد و حاجی‌آباد امکان الحاق به محدوده‌ی قانونی شهر را ندارند، پرسش‌هایی جدی در میان ساکنان این دو منطقه شکل گرفته است. مسئله فقط مرز روی نقشه نیست، بلکه به معنای تفاوت در سطح خدمات، زیرساخت‌ها و امکانات عمومی‌ست؛ و همین تفاوت هر روز در زندگی مردم خود را نشان می‌دهد. در سال‌های اخیر، با رشد جمعیت و تبدیل امیرآباد و حاجی‌آباد به مراکز پر رفت‌و‌آمد، انتظار می‌رفت این مناطق به‌سرعت وارد ساختار رسمی شهر شوند تا از مزایای شهرنشینی از خدمات فاضلاب و آسفالت استاندارد تا پوشش کامل ناوگان حمل‌ونقل شهری بهره‌مند گردند. اما اکنون با مشخص شدن نظر نهایی مشاوران طرح جامع، مسئولیت دستگاه‌های اجرایی چند برابر شده است. دیگر نمی‌توان این دو منطقه را به امید الحاق آینده رها کرد؛ باید برای مدیریت مستقل و به‌روز آنها برنامه عملی داشت. چاره‌ی کار در کوتاه‌مدت، تشکیل کارگروه مشترکی میان شهرداری، بخشداری مرکزی و اداره کل راه و شهرسازی است تا پروژه‌های زیرساختی حیاتی همانند جمع‌آوری آب‌های سطحی، اصلاح معابر و توسعه روشنایی در دستور فوری قرار گیرد. در بلندمدت نیز می‌توان با ایجاد ناحیه خدماتی مستقل اما هم‌پیوند با شهر بیرجند، فاصله خدماتی را کاهش داد تا شهر و حومه از هماهنگی برخوردار شوند. روستاهای امیرآباد و حاجی‌آباد بخشی از پیکر واقعی بیرجند‌اند. نگاه حاشیه‌ای به آنان به معنای نادیده گرفتن بخشی از حیات اجتماعی و اقتصادی این شهر است. اکنون زمان تصمیم‌های اجرایی و نه صرفاً نقشه‌کشی است؛ بیرجند زمانی توسعه می‌یابد که حاشیه‌هایش احساس تعلق واقعی به متن شهر پیدا کنند.