سال‌ها پیش، هوای استان زادگاهم یکی از بزرگ‌ترین دلخوشی‌های من بود. نسیم خنک و هوای تمیز آن‌قدر روح‌نواز بود که گاهی دلم می‌خواست ساعت‌ها فقط به طبیعت خیره شوم و نفس بکشم. همین حس و حال بود که باعث شد تصمیم بگیرم دوران بازنشستگی‌ام را از تهرانِ پرترافیک و آلوده به خانه‌ای آرام در زادگاهم بگذرانم. اما انگار این روزگار خوش خیلی دوام نیاورد. در این چند سال، گرد و خاک به آرامی مهمان ناخواسته شهر و استان شد. اگر روزگاری بادهای 120 روزه از خردادماه مهمان استان می شدند و آنهم در برخی از شهر گرد و خاک راه می اندختند حالا این بادها سر از فروردین هم درآورده‌اند و با خود، گرد و غبار بی‌پایانی را هدیه می‌آورند که نه تنها تنفس را سخت کرده، بلکه زیبایی طبیعت زادگاهم را پشت لایه‌ای از خاک پنهان کرده است. مساله آلودگی هوا و گرد و خاک برای مردم استان واقعاً دردسرساز شده است. سوال اینجاست که چرا این وضعیت وخیم‌تر شده است؟ دستگاه‌های مسئول چه اقداماتی برای مقابله با این بحران انجام داده‌اند؟ آیا بررسی جدی و علمی برای شناخت دلایل این شرایط انجام گرفته؟ و از همه مهم‌تر، چه راهکاری برای بازگشت به هوای پاک و دلنشین دیروزی در نظر گرفته شده است؟ شاید وقت آن باشد که نگاه جدی‌تری به این بحران داشته باشیم و از مسئولین بخواهیم با برنامه‌ریزی دقیق و اقداماتی کارآمد این کابوس خاکی را پایان دهند تا هوای استان دوباره رنگ آرامش و سلامتی به خود بگیرد.