کارگران، ستون اصلی تولید و پیشرفت هر جامعه‌ای هستند. از کارگران ساختمان گرفته تا کارگران سرگذرها که روزانه با امید و زحمت فراوان در انتظار پیدا کردن کار، زیر آفتاب یا سرما می‌نشینند، همه برای لقمه‌ای نان حلال تلاش می‌کنند. همین که حقوقشان اندک است و شرایط کارشان دشوار، کافی است تا لزوم توجه مسئولان به آنها بیشتر احساس شود. در این روزهای سخت اقتصادی که هزینه‌ زندگی به سرعت سر به فلک می‌کشد، باید به وضعیت کارگران توجه بیشتری داشته باشیم. افزایش حقوق کارگران، آن هم به شکلی که تناسبی با تورم و شرایط زندگی داشته باشد، یک ضرورت جدی است. دولت و کارفرمایان باید تصمیماتی عملی و موثر بگیرند تا ضمن بهبود معیشت این عزیزان، آرامش بیشتری را به خانواده‌های آنها هدیه دهنداما فراتر از ارقام و مصوبات، لازم است مسئولان استانی و شهرستانی گاهی از دفاتر خود خارج شوند و از نزدیک به وضعیت کارگرانی که در مکان‌هایی مثل “سرگذر خیابان بهشتی”، “میدان قلعه” و دیگر مناطق مشابه تجمع می‌کنند، نگاهی بیندازند. این کارگرانی که هر روز با امید جمع می‌شوند، قصه غریبی دارند. بسیاری از آن‌ها ممکن است چندین روز بدون کار باشند، برخی با دستمزدهای ناعادلانه به خانه برمی‌گردند و عده‌ای هم تنها برای هزینه‌های ابتدایی زندگی‌شان گرفتارند.این بازدیدها نه‌تنها می‌تواند دریچه‌ای به سوی درک زندگی واقعی این افراد باز کند، بلکه فرصتی است تا مسئولان دریابند برای این قشر زحمتکش چه اقداماتی موثرتر و ارزشمندتر خواهد بود. از طرفی خود این حضور و توجه، می‌تواند برای این کارگران دلگرم‌کننده باشد و حس دیده‌شدن و ارزش‌گذاری به شغلشان را تقویت کند. کارگرها شایسته قدردانی‌اند. فراموش نکنیم که باید هوای آن‌ها را داشته باشیم؛ چه در افزایش دستمزدها و چه در دیده‌شدن دغدغه‌هایشان. اگر می‌خواهیم جامعه‌ای پویا، عادلانه و سرشار از امید داشته باشیم، نباید از آن‌هایی که ستون این جامعه‌اند، غافل شویم. نگاه به کارگران، نگاه به آینده یک کشور است.