پارادوکس فقر و ثروت را می‌توان به وضوح در استان مشاهده کرد، شاید گوشه‌ای از فقر را در آب و نان خلاصه کنیم اما هستند خانواده‌هایی که در خانه های نامناسب زندگی می‌کنند، به برکت نظام جمهوری اسلامی ایران تا حدود بسیاری شاهد کاهش فقر بودیم و برای بهسازی آنها اعتباراتی از بودجه در نظر گرفته‌اند اما هنوز در مناطقی همچون در شهرستان زیرکوه، نهبندان، سربیشه و درمیان هستند که از فقر نمی توانند خانه مناسبی برای خودشان بسازند و سکونت داشته باشند. گاهی مردم این مناطق با یک کیسه آرد که دولت به صورت یارانه‌ای پرداخت می‌کند گذران زندگی دارند. خراسان جنوبی روی گنج خوابیده اما فقر در آن بیداد می‌کند، این استان سرشار از منابع کشاورزی و معادن استخراج نشده است، امروز این سرمایه‌ها تا حدودی مد نظر قرار گرفته و مورد بهره برداری قرار گرفته‌اند، اما در حد ایده آل نیست؛ اگر منابع در حوزه کشاورزی و صنایع معدنی مورد بهره برداری قرار بگیرد بی تردید شاهد اشتغال پایدار و خلق ثروت خواهیم بود. در خیلی از شهرستان های استان اصلا صنعت جریان ندارند و مدیر مربوطه نیز حتی زحمت به خودش نمی دهد تا زمینه را فراهم کند و شاهد هستیم که اکثر جمعیت روستاییان این شهرستان هایی که نام بردند به بیرجند و شهرهای برخوردار مهاجرت می کنند. وقتی روی گنج خوابیدیم و اینقدر پتانسیل داریم چرا باید اکثر روستائیان این مناطق تحت پوشش کمیته امداد و سایر نهاد ها باشند؟ چرا به طور ریشه ای کاری انجام نمی شود و چرا صنعت به این مناطق نمی آید. استان که فقط دو سه شهر نیست که اقایان فقط در آنجا حضور دارند. مردم این مناطق را دریابید تا دیر نشده
یعقوبی – مدیرکل ثبت احوال خراسان جنوبی گفت: این استان برای سومین سال متوالی رتبه
