یک روز در شهر ،بیرجند گردی داشتیم چون زیاد وقت نمی گیره اگه بخوای برای فرزندت که بزرگ شده آدرس و نام خیابان های شهر و مکان های مهم را بازگو کنی ،همین جور که دور میزدیم ناخود آگاه فرزند ۱۰ ساله ام پرسید بابا ، مامان اگه این خودروهایی که دو سمت کوچه پارک هستند در حال سکون باقی بمانند و خدای نخواسته یک بلای طبیعی شبیه زلزله رخ دهد به نظر شما ازدحام جمعیت چگونه عبور کنند ؟ اگر در خانه ای مادر و پدر کارمند باشند و فرزند در خانه تنها باشد و اتفاقی ناگوار شبیه آتش سوزی رخ دهد به نظر شما ماشین آتش نشانی چگونه عبور کند تا عملیات امداد و نجات صورت پذیرد ؟ اگر مادر بزرگ یا پدربزرگ عزیزی اتفاقی ناخواسته برایشان رخ دهد و آمبولانس قرار باشد از این کوچه عبور کند یا درمحل حضور پیدا کند آیا می تواند؟ اندکی در فکر فرو رفتیم من و پدرش این گونه پاسخ دادیم که عزیزم هر شهر یا استان مسوولینی دارد که با توجه به رشته تحصیلی و موقعیت شغلی این تدابیر را می‌اندیشند! عزیزان ما در شهرداری ،نظام مهندسی ساختمان ،کارشناسان جغرافیای شهری ،کارشناسان مدیریت شهری و…. خلاصه هر جور بود گذشت اما با خودم فکر کردم واقعا افق دید و برنامه ریزی شهری باید چند ساله باشد ؟۴یا ۵ یا ۲۰ ساله ؟ اگر کارشناسان محترم در خیابان های نارنج و ترنج و سایر کوچه های غفاری کوچه های کم عرض با مجتمع های مسکونی بالا احداث نمی کردند و همچنین در خیابان سجادشهر کوچه های بلال ،گلستان ،بوستان و خیلی از کوچه هایی که ذکر نام آن ها وقت مخاطب را می گیرد پیاده رو هایی تعبیه نمی کردند که اندازه یک ماشین جا دارد بعد دو خودرو از کنار یکدیگر به زحمت عبور نمی کردند ! خواهش میکنم به عنوان یک شهروند به فکر عزیزان ما در سایت مسکن ملی باشید اعم از بلوار صیاد شیرازی گرفته تا سایت اداری تا این اشتباهات شهری دوباره رخ ندهد !آیا به فکر پارکینگ و محل پارک و تعداد مجتمع هایی که می سازید با چه طبقات و واحد هایی و چه جمعیتی !درسته جمعیت زیاد شده ما در شهر زندگی می‌کنیم و فرهنگ آپارتمان نشینی در بین هم استانی ها شکل گرفته است اما مسوولین مربوطه کمی به فکر نجات جان مردم شهر خود باشید یکی از علل تصادفات همین کوچه های باریک و بی تدبیری مدیریت شهری ما است .‌..