سلام آوا. وقتی دو جوان ایرانی 18 ساعت در دمای 70 درجه وارد فضای خفه حفاظ‌های فولادی شدند تا توربین نیروگاه رامین اهواز را تعمیر و از خاموشی در کشور جلوگیری کنند همه احساس غرور کردیم که اگر این نیروگاه از کار می‌افتاد و خاموشی در اهواز 55 درجه و دیگر ‌شهرها رخ می‌داد چه بلبشوی اجتماعی را شاهد می بودیم و خدا را شکر…ولی در گوشه و کنار این خاک گروه‌ها و فعالیت‌های زیادی هستند که در لایه های چندم اقتصاد این کشور در دمای 40 و 50 درجه و در اوج سختی و مشقت چرخ و دنده های صنعت کشور را با سختی‌های دوچندان راه می اندازند اما گویی سختی‌ها پایان ندارد. کارخانه هایی که در شرایط تحریم‌های داخلی و خارجی 50 یا 60 نان آور خانواده ایرانی را بر سرکار برده اند و قطعات پازل اقتصاد صنعت کشور و استان را کنار هم می چینند. یک روز درگیر تأمین ارز هستند و یک روز درگیر ترخیص مواد اولیه، ولی گلایه اصلی از قطعی برق است. قطعی که متولیان بخش خصوصی برای رفع آن دست به دامان دولت می شوند اما راه به جایی نمی برند.وقتی بناست چند ساعت در طول هفته واحد تولید راکد و خاموش باشد معنی آن کاهش حداقل 25 تا 30 درصد تولید ، بیکار شدن ، تعدیل نیرو ، کاهش درآمد کارخانه و واحد تولیدی، کشیدن ترمز و اشتغالزایی و هزاران مشکل دیگر است . درست است که شبکه برق کشور سراسری است و اولویت دولت عدم قطعی برق خانگی است اما یادمان نرود قطعی برق صنایع ضربه ای به مراتب سنگین تر بر پیکره اقتصاد کشور وارد خواهد کرد