سلام و تشکر از ستون دیدگاه که می تونیم حرف هامون رو کامل بزنیم. چند وقت پیش در جمع اقوام نشسته بودیم و که صحبت شد که فلانی از چند نهاد حمایتی کمک میگیرد و زندگی خوبی برای خودش ساخته است. اولا خوشحال شدم که زندگی یک نفر از اقوامم روز به روز در حال بهتر شدن است و خداروشکر کردم اما بعد به فکر فرو رفتم که چرا این خلا قانونی وجود دارد که یک نفر می تواند از چند نهاد حمایتی و خیریه برای خودش کمک مالی دریافت کند، در حالی که برخی نیازمندان دیگر از هیچ جایی کمک نمی گیرند و اینکه چرا باید همه بیشتر کمک ها به صورت مالی و بسته های حمایتی باشد و چرا به فکر اشتغال پایدار برای این افراد نیستند. دو پیشنهاد برای این مسئله دارم و امیدوارم که این ها از قبل اجرایی شده باشد و قضیه یکی از آشنایان یک اشتباه سهوی بوده باشه. اولا نهادهای حمایتی یک بانک متمرکز اجرایی داشته باشند و اسامی همه افراد تحت پوشش خودشان را به اشتراک بگذارند تا اینجوری از بروز این اشتباهات جلوگیری شود تا به نوعی جلوی موازی کاری و توزیع چندباره بسته های حمایتی گرفته و زمینه سو استفاده پیش نیاید. دوما باید سازمان های خیریه خصوصی را تقویت کنیم و کمک ها از سمت این سازمان های مردمی به دست نیازمندان برسد و نهادهای حمایتی مثل کمیته امداد و بهزیستی بیشتر به سمت ایجاد اشتغال پایدار برای افراد تحت پوشش خودشان بروند تا این افراد به یک درآمد پایدار برسند و کم کم تعداد افراد نیازمند کمک نیز کاسته شود. خیلی از سازمان های خیریه و مردم نهاد در استان این ظرفیت را دارند که کمک های معیشتی به افراد نیازمند بدهند و مطمئنا با توانمند کردن آنها بار زیادی از دوش سایر نهادها به ویژه نهادهای دولتی برداشته می شود و می توانند به سمت اشتغال آفرینی حرکت کنند. به نظرم نیازمندان واقعی به اشتغال نیاز دارند نه بسته های معیشتی پس در وهله اول یک سیستم مرکزی بین نهادهای حمایتی برقرار شود تا از انجام موازی کاری جلوگیری شود و سپس به دنبال تقویت سازمان های خصوصی و مردم نهاد برویم تا بار زیادی از دوش این نهاد ها برداریم. انشالله که پیشنهادم مورد قبول این سازمان ها واقع شود. سپاس از روزنامه خوب شما
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
