چند وقت پیش برای یک کار ساختمانی به میدان امام حسین(ع) رفته بودم تا یک نفر کارگر را برای ان کار به خدمت بگیرم. تعداد زیادی از افراد جلوی من را گرفتند تا سوار ماشین شوند و در لابه لای این همه جمعیت قیمت هایی که به من می گفتند احساس شرم به من دست می داد که به قدری بازار مسکن و کار ساختمانی در بیرجند کم است که حتی افراد حاضرند نصف قیمت عرفی کار کنند تا به قولی شکم زن و بچه شان را سیر کنند. همان جا در دلم گفتم و آرزو کردم که روزی برسد که شخصیت این افراد حفظ شود و جبر زمانه آنها را وادار نکند که با هر قیمتی کار کنند. بلاخره به هزار بدبختی یک نفر را برای کارم انتخاب کردم و در راه باهاش صحبت کردم دل پری از وضع اقتصادی و معیشتی داشت. می گفت که در این هفته این اولین کاری هست که دارم انجام میدم و با پولی که از شما بگیرم یکم مرغ، ماکارنی و سویا می گیرم. گوشت رو دیگه توانش رو ندارم و شاید ماهی یک بار بخورم. تا قبل از این فکر میکردم که چطور می شود که ادمی پیدا شود که فقط یکی دوبار در ماه گوشت بخورد تا اینکه با چشمان خودم نفری را دیدم که وقتی این حرف را می زد بغض داشت و مطمئن بودم که دروغ نمی گوید و واقعا توان خریدن گوشت و بسیاری از ضروریات زندگی را ندارد. کار که تمام شد مبلغ کامل یک روز کارگر ساختمانی را بر خلاف قول و قرامون به این کارگر و پدر زحمتکش پرداخت کردم و اشک شوق را در چشمانش دیدم. گزارش چند روز پیش شما را خواندم و همین بهانه ای شد برایتان بنویسم و واقعا حرف شما را تایید می کنم که واقعا این قشر عزیز نیازمند توجه بیشتر دولت و مسولان استانی دارد و نباید صرفا در یک روز به فکر این افراد باشیم. فکر میکنم خیلی از مردم تجربه های مشابه ای از این اتفاقی که برای من روی داد، دارند و به شما منعکس کنند فقط از شما می خواهم به عنوان رسانه قدیمی شهر بیرجند این کارگران را تنها نگذارید و به فکرشان باشید و از مسئولان برای بهبود شرایط مطالبه های به حق این افراد را منعکس کنید. با تشکر