ادبیات فارسی و گویش های آن که این روزها به عنوان مواریث فرهنگی ما هم مطرح است برای مدت 2 سا 3 سال دچار چالش جدی شده است . فرزندان خودم الان به شکلی هستند که پسر کوچک که در مدارس حضوری کلاس اول را گذارنده است خوانش فارسی او از فرزندم که کلاس سوم است و کلاس اولش را در دوران غیر حضوری و کرونا گذارنده است بسیار بهتر است . این خلاء ایجاد شده در دوران کرونا نیاز به توجه ویژه مدارس و آموزش و پرورش دارد چرا که با تمام تلاش های انجام شده متاسفانه این مشکل هنوز پابرجاست . فرزند من بالاخره خواندن و نوشتن فارسی را با تمام سختی ها فرا خواهد گرفت اما اینکه در چه سطحی و با چه میزان علاقه مندی و اینکه ایا با این سطح از سواد خوانش فارسی خواهد توانست پاسبان خوبی برای زبان و ادبیاتش باشد را واقعا نمی دانم . معلمین تلاش می کنند اما انتظار می رود برای
دانش آموزانی که در سال تحصیلی جدید
به کلاس سوم و چهارم و پنجم دبستان می روند تدبیر ویژه ای ببینند . این نسل از فرزندان ما هیچ ارتباط مناسبی با زبان و گویش مادری خود ندارند و در صورت ادامه این روند و نداشتن تدبیر جدی برای حل آن دچار یک چالش بین نسلی
خواهیم شد که بعدا حل کردن آن سخت و ناممکن خواهد بود