در شرایط اقتصادی امروز، بسیاری از مردم انتظار دارند که قیمت‌ها علی‌رغم تورم روزافزون، کاهش پیدا کند یا دست‌کم بدون تغییر باقی بماند. هرگاه گرانی بیشتر می‌شود، انگشت اتهام به سمت دولت، تولیدکننده یا فروشنده نشانه می‌رود اما کمتر کسی به نیمه دیگر ماجرا نگاه می‌کند. واقعیت این است که کشور در شرایط سنگین تحریمی قرار دارد؛ ارزش پول ملی پیوسته در حال کاهش است و دولت دیگر آن توان مالی گذشته را برای پرداخت یارانه و تثبیت قیمت‌ها ندارد. همین مسئله سبب می‌شود اگر قیمت نهایی کالاها افزایش نیابد، این تولیدکننده و فروشنده و حتی کارگر هستند که مستقیم ضرر می‌بینند؛ چراکه قیمت مواد اولیه و هزینه‌های تولید هر روز گران‌تر می‌شود. در این میان مصرف‌کننده حق دارد که با کاهش قدرت خرید خود نگران باشد و تولیدکننده هم حق دارد که با افزایش هزینه‌های تولید، نگران ادامه حیات کسب‌وکارش باشد. از طرفی، دولت نیز که منابع مالی‌اش محدودتر شده، نمی‌تواند همچون گذشته نقش محافظ قیمت را بازی کند. با این واقعیت‌ها، مقصر دانستن یک طرف و خرده گرفتن از دیگری نه تنها کمکی به حل مشکل نمی‌کند، بلکه اصل موضوع را به حاشیه می‌برد. باید ریشه اصلی را درنظر گرفت: تا زمانی که تحریم‌ها ادامه دارد و اقتصاد ملی نمی‌تواند نفس بکشد، این چرخه فشار مالی پابرجا خواهد بود. پس راه حل واقعی، تمرکز بر رفع تحریم‌ها و تلاش برای باز کردن گره‌های اصلی اقتصاد است؛ نه انتقاد دائم از این و آن. تنها در این صورت است که می‌توان به آینده‌ای با ثبات‌تر و بهتر برای همه امید داشت.