صد افسوس و دریغ که استان ما قربانی عملکرد و نگاه درونی خود شده است، نه غریبه‌ها و عوامل بیرونی. متأسفانه در این دیار، هم قناعت بی‌اندازه و هم رضایت بی‌حد مردم، بیش از هر چیز به چشم می‌آید. مردمی که، در هر شرایطی، به کمترین‌ها راضی هستند و حتی کوچک‌ترین تلاشی برای مطالبه، پیگیری مشکلات و تحقق خواسته‌هایشان نمی‌کنند. از آن تأسف‌بارتر، مدیران بومی‌اند که بیش از آنکه دغدغه پیشرفت و تحرک داشته باشند، تنها آرامش و بی‌حاشیه بودن مدیریت خود را می‌طلبند؛ مدیرانی که حقوق و مزایای قابل توجه را در موقعیتی امن، بی‌دردسر و بدون چالش دریافت می‌کنند. حاصل این فضای منفعل، چیزی جز پیشرفت صفر یا حتی تنزل فرهنگی و اجتماعی برای استان ما نبوده است. زیرا وقتی مردم پیگیر نیستند و حداقل‌ها را هم مطالبه نمی‌کنند، مدیران نیز انگیزه‌ای برای تلاش بیشتر و حتی جذب اعتبار و منابع به خود نمی‌بینند. در نگاه چنین مدیرانی، هر اعتبار تازه یا طرح جدید، یعنی دردسر و احتمال بروز چالش. از این رو، ترجیح می‌دهند همه چیز در همان وضعیت ایستا باقی بماند. این‌گونه است که استانی با پیشینه تاریخی ارزشمند، خاطره طلایی “اولین‌ها” و زادگاه بزرگان و پیشگامان عرصه‌های مختلف، امروز به حمایت برخی مدیران بی‌انگیزه، روزگار خود را با انتظار برای تغییری مبهم سپری می‌کند؛ انگار باید منتظر یک معجزه باشیم تا شاید با دگرگونی در شیوه مدیریت، جانی تازه بگیریم.ای کاش مردم ما بدانند که هر فرد، نقش‌آفرین سرنوشت اجتماعی خود و استانش است. اگر همین بی‌توجهی‌ها و رضا دادن به حداقل‌ها ادامه یابد، بستر مناسب برای تعمیق رکود و استمرار حضور این مدیران منفعل را فراهم کرده‌ایم؛ مدیرانی که سال‌ها بدون دغدغه و حتی بدون اندک تغییری، بر جایگاه خود تکیه خواهند زد. در نهایت، باید باور کنیم که مرگ تدریجیِ استان، محکومیتی است که خودِ مردم، با بی‌تفاوتی و رضایت نا به‌جا، بزرگ‌ترین عامل آن هستند.