سلام به عنوان یکی از جامعه پر تلاش روابط عمومی های استان این متن را برای شما می فرستم. یک گله نامه ای هست که امیدوارم منتشر کنید. ما روابط عمومی‌ها شاید خیلی به چشم نیایم، ولی اگر نباشیم، خیلی چیزها روی دور نمی‌افتد. کارمون از صبح تا شب اینه که خبر بگیریم، خبر بسازیم، حواشی رو جمع کنیم، برنامه بچینیم و تازه دست‌آخر باید جوابگوی همه باشیم؛ از مدیر گرفته تا مردم و خبرنگارها. اما انگار کسی حس نمی‌کنه ما هم محدودیت‌هایی داریم و مشکلاتی که همیشه روی دوشمونه. اول از همه، یه نگاه به نیروهای روابط عمومی بندازید. توی بیشتر اداره‌ها، تیم روابط عمومی نهایت 1 یا 2 نفر! حالا این رو بذارید کنار توقع همه: وظایف اداری، پوشش خبری، طراحی پوستر، ساخت کلیپ، مدیریت شبکه‌های اجتماعی و کلی کار دیگه که انگار قرار نیست تموم بشه. خب! آدمه، یه‌جا خسته می‌شه. ولی انگار همیشه باید آماده‌به‌کار باشیم. بعد، بحث بودجه هست. همیشه همون داستانه: “بودجه کافی نداریم!”. حتی برای یه برنامه ساده باید کلی چونه بزنیم تا بتونیم دو تا بنر بزنیم یا مراسم رو آبرومند برگزار کنیم. با این حال، انتظار دارن بهترین خروجی رو بدیم، بدون هیچ امکاناتی! حالا با همه اینا، وقتی یه مشکل یا کاستی توی اطلاع‌رسانی پیش میاد، اولین کسی که انگشت ‌اتهام به سمتش می‌ره، ما روابط عمومی‌ها هستیم. انگار بقیه هیچ مسئولیتی ندارن و هر چی هست از ماست! راستش گاهی وقت‌ها یه تشکر ساده یا یه نگاه حمایتی از مدیرمون کافیه تا بدونیم این همه تلاش بیهوده نیست. ما هم آدمیم، نه شعبده‌باز. باور کنید معجزه دست ما نیست! فقط یه کم درک و حمایت می‌خوایم.