هرم پور – در هر انتخاباتی، چه شورای شهر، چه مجلس، چه هر انتخاب دیگری، مردم وقتی به پای صندوق های رأی می آیند، وقتی نیت می کنند، فکر می کنند، انتخاب می کنند و وقتی بر اساس دیده ها و شنیده ها و نتیجه گیری درونی، نام یک نفر را می نویسند و به داخل صندوق می اندازند، نماینده ای را انتخاب می کنند که مدافع حق آنها، زبانی گویا برای فریاد دردها و رنج هایشان، و مطالبه گر خواسته ها و نیازهایشان باشد. آن فرد منتخب نیز پس از انتخاب و نشستن بر کرسی نمایندگی، تلاش می کند همه ی این خواسته ها و نیازها و مطالبات را روی میز کاریش بگذارد، برای تحقق آنها بدود، برای پاسخ به مطالبات مردمی که او را برگزیده اند، فریاد بزند و احیاناً برای تأمین یک امکان، حتی لابی بکند یا از فضای ارتباطات شخصی و ابزارهای غیررسمی حقوقی در اختیارش، استفاده بکند. همه ی اینها تا جایی که به نفع مردم یک منطقه، مردم یک شهر و مردم یک استان باشد بسیار خوب و چه بسا در بسیاری از موارد لازم هم باشد. اما وقتی ماجرا به زورآزمایی های پیدا و پنهان برای گرفتن یک امتیاز یا بکِش بکِش های مشهود و نامشهود برای جذب یک امکان منتهی بشود، و مهم تر از آن، هم ابزاری برای قدرت نمایی های سیاسی باشد و هم مجالی برای تضییع یک حق از جمعیتی بیشتر و بزرگ تر در منطقه ای دیگر، نه تنها شایسته نیست، بلکه یک اقدام بسیار نکوهش شده و ناپسند و صد البته، مجالی برای ایجاد و یا عمیق تر شدن گسست ها و گسل های اجتماعیِ بین منطقه ای و بین شهری خواهد بود. در این میان، بُرد با نماینده ایست که از قدرت لابی بیشتری برخوردار است، احیاناً به نفع مردم منطقه و شهرش، برخی از قواعد رسمی و معمول و پسندیده را موقتاً زیر پا می گذارد و به نام مردم و به نام خدمت(شما بخوانید به بهانه ی مردم و به بهانه ی خدمت)، از آنجا که قواعدِ بازی را ظرف چند ماه در فضای سیاسی کشور، متأسفانه به درستی فهمیده و آموخته است، با لابی، با تهدید به سؤال یا استیضاح، با گفتمان های خارج از روال رسمی، با دید و بازدیدهای کریدوری، و با امتیاز دهی و امتیازگیری های سیاسی در اتاق های دربسته ی تصمیم های بزرگ، یک وسیله، یک امکان، یک فرصت و یک امتیاز را می گیرد، تبلیغش را می کند، فخرش را می فروشد، بستر مناسبی برای متعهد کردن طیفی از جامعه به دوباره رأی دادن به او فراهم می کند، و احیاناً با شرطی شدن نسبت به تشویق ها و سپاس ها و قدردانی های مردم و نخبگان و مسئولین آن منطقه، برای ثبت حماسه ای دیگر در این مسیر، و برای فتحی جدید و پیروزی ارزشمندی دیگر، تشویق و ترغیب و مجاب به شروع کاری دوباره با همین طعم و مزه می شود. اما مزه ی چنین کارهایی، همیشه خوش نیست. در بسیاری از اوقات، چنین تنها خوری هایی، برای عامل و کُننده ی کار، مزه ای بسیار تلخ دارند. و مگر می شود امکانی، فرصتی یا امتیازی روی میزهای لابیِ قمار بر سر جان و سلامت و آرامش و آسایش مردم، برای منطقه ای یا شهری خاص گرفته شود و مردم منطقه ای یا شهری یا حتی استانی از آن محروم بمانند و مزه ی این مثلاً دستاورد بزرگ، شیرین هم باشد؟ این روزها، خبرهایی از این دست در استان ما، کم و زیاد، وجود دارند. ساحت همه ی نمایندگان عزیز ما در مجلس از چنین اقداماتی قطعاً مبراست و آنچه اکنون اینجا مرقوم شد را همه ی شما خوانندگان عزیز و شما نمایندگان گرانقدر به مثابه ی تلنگری و تذکری پیش از وقوع یک ماجرای تلخ اینچنینی بدانید و بنامید. اما: ۱ – رسانه، در مقابل انجام یا تکرار چنین مسائلی که استان را دچار به هم خوردگی توازن توسعه ای در زمینه های مختلف نماید سکوت نخواهد کرد. قطعاً با احترام ویژه به ساحت نمایندگان محترم، در صورت تداوم وقوع و تکرار، به صورت مستند و با ذکر جزئیات، چنین فعالیت های غیرنافع برای مردم استان را به سمع و نظر مخاطبان خود خواهند رساند.انشاالله که چنین مواردی صرفاً در حد خبر و شایعه بمانند، اما همینجا از مخاطبین عزیزمان تقاضا می کنیم چنانچه مصدایق و مستنداتی در این خصوص دارند، به روزنامه ارائه نمایند تا پیگیری های لازم صورت پذیرد. ۲ – مسئولین محترم و مدیران اجرایی عالی استان که یکی از وظایف مهمشان حفظ تعادل توسعه ای استان است، چرا نسبت به چنین فرایندهایی و تکمیل حلقه های زنجیره ی چنین اقداماتی سکوت می کنند؟ مگر یک میز، یک صندلی، یک پُست و جایگاه، یک فرصت با چند نفر نیروی زیر دست، یک نام و عنوان و یک بالای جلسه نشینی، چقدر ارزش دارد که جان و آرامش و آسایش مردم را بر سر چوب حراج بگذاریم و با سکوتی منفعت طلبانه، فدای مصلحت های اندیشی های خودمان بکنیم؟ ۳ – دستگاههای محترم نظارتی استان جلسات مداومی با برخی از این عزیزان نماینده دارند و اطلاع دارم که با صراحت کامل، در لابلای تشریح وضعیت ها و درخواست ها، برخی از به حاشیه رفتن ها و جاده خاکی زدن های اعزه ی محترم را هم به آنان تذکر می دهند. این مقوله ی مهم را هم فراموش نفرمایند.۴ – همه ی نمایندگان عزیز استان ما، شریف، متعهد و بسیار دلسوزند. اما در مجمع نمایندگان، برخی از عزیزان، بر خلاف برخی عزیزان دیگر، چنین اقداماتی را نه دوست دارند و نه آلوده اش می شوند، هر چند ضرر می کنند و هرچند مردم حوزه های انتخابیه شان ضرر می کنند، اما اطلاع دارم که این عزیزان هم از برخی از پیگیری ها و فعالیت های همکارانشان در استان، قلب راضی و دلِ خوشی ندارند. برای پاسداشت حرمت این شخصیت های والا، و برای حفظ حرمت ها و جلوگیری از برخی اصطکاک های منطقه ای، پیشنهاد می کنم چنین موضوعاتی به صورت صریح و شفاف در مجمع مورد بحث قرار گیرند و با تأکید بر رعایت توازن های منطقه ای استان، با تأکید بر ضرورت حفظ وحدت قولی و عملی نمایندگان، به یک اجماع نظر واحد همراه با پیوست قول و تعهد اخلاقی برای رعایتش برسند.۵ – توسعه ی استان یک زنجیره ی به هم پیوسته است. هرگونه تک روی و منطقه اندیشی، این حلقه ها را یکی یکی از هم باز می کند. اگر نگویم اقدام منتهی به چنین پیامدی یک خیانت است، اما قطعاً یک بی تدبیری و نابخردی محض است. ۶ – همه ی مردم و همه نخبگان به ویژه رسانه ها که در این سالها چشم و گوش بوده اند و دیده اند و شنیده اند، خاطره خوبی از پیامدهای سیاسی و اجتماعی و مردمی چنین تک روی هایی با محوریت برخی از نمایندگان محترم مجلس ندارند. همه ی ما مصداق های فراوان از دخالت و حتی فشارها و تهدیدهای برخی از نمایندگان در دوره ها و سنوات مختلف برای انتصاب ها (از خود استانداران تا معاونین استانداران و یا مدیران کل)، از کشیدن جاده ها، از گرفتن امتیاز طرح های بزرگ صنعتی و اقتصادی، از اخذ اعتبارات متمم، از گرفتن امکانات پزشکی و تجاری و فرهنگی تا دهها مورد دیگر در ذهن داریم. و قطعاً با نگرانی از پیامدهای بسیار منفی آن، مکلف به هشدار قبل از ایجاد سونامیِ از دست رفتن اعتماد مردم و سرمایه های اجتماعی هستیم. از آنجا که نکته سنجان را اشاره ای کافیست، امید آن داریم که در معیت تبدیل آن به یک مطالبه گسترده ی مردمی، مورد توجه قرار گیرد.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m  اعلام یا ارسال بفرمایید)