این چه وضعیه واقعاً؟ هر سال نزدیک عید که می‌شیم، هی قیمت‌ها می‌ره بالا، اما امسال دیگه رکورد همه سال‌ها رو زده. کاری کردن که دیگه خرید عید شده دغدغه‌ای که خواب از چشم همه بریده؛ آدم نمی‌دونه به زندگی برسه یا شرمندگی بچه‌هاش رو تو شب عید ببینه. از کجا شروع کنیم؟ خرید مایحتاج روزانه که دیگه هیچ! برنج، شده یه کالای لوکس که انگار باید قرعه‌کشی کنی تا بتونی یه کیسه‌اش رو بگیری. گوشت و مرغ؟ خدا نکنه بخوای بری سراغشون، قیمت‌ها طوریه انگار داری جواهر می‌خری. خانواده‌ها تو صف کشتارگاه‌ها وایمیستن که چند کیلو مرغ ارزون‌تر بگیرن، اما به‌محض اینکه تو بازار میای، قیمت دوتا چند برابر می‌شه. لباس بچه‌ها هم که شده کابوس شب عید. آدم هر چی از خودش بگذره، نمی‌تونه دلش بیاد بچه‌هاش لباس نو نپوشن. آخه عید بدون لباس نو برای بچه‌ها چه معنی‌ای داره؟ اما با این قیمت‌ها واقعاً چطوری می‌شه چیزی خرید؟ یه پیرهن بچگانه که پارسال قیمتش چند ده هزار تومان بود، امسال شده چندبرابرِ خودِ خدا! خانواده‌هایی که چند تا بچه دارن، واقعاً باید از کجا هزینه کنن؟ حالا آجیل عید رو که دیگه نگو. قبلاً یه کیلو، یه چیزی می‌خریدیم که تو عید با خانواده دور هم بخوریم، اما الان همین که تو مغازه نگاه می‌کنی، انگار سرکوفت قیمتی‌ش رو می‌زنه تو صورتت. داری به قیمتش نگاه می‌کنی که بدانی بپرسی یا نه، بعد می‌بینی پولت به چندگرمشم نمی‌رسه! واقعا دیگه از کجا بیاریم؟ معلوم نیست این قیمت‌ها رو کی تعیین می‌کنه، دولته؟ بازاری‌ها؟ دلال‌ها؟ مردم دیگه دارن زیر این گرونی له می‌شن. این دیگه چه وضعیه؟ یک‌بار یکی نیست بیاد به داد مردم برسه؟ آدم کجای این مملکت دیگه باید دل خوش باشه؟ نصف شب‌ها می‌آییم تو صف خرید گوشت، لباس هم که نداریم بخریم، مایحتاج ساده هم شده یه آرزو! مثل اینکه همه این گرونی‌ها شده بهونه‌ای برای له کردن زندگی مردم. از شرایطی که به‌راحتی قیمت رو چند برابر می‌برن بالا تا مسئولینی که هر روز قرار بود کاری کنن، ولی یکی نیست بگه دقیقاً چه کاری کردن؟ ماها، مردم عادی، گناه کردیم که باید این همه سختی بکشیم؟ هر سال یه عده می‌گن مشکل حله، اما وضع از پارسال بدتر شده. خواهشاً یکی بیاد یه فکر اساسی به حال این مردم بکنه. عید برای ما فقط شده استرس و شرمندگی. نمی‌دونم یه شب سال تحویل چطوری باید تو چشم بچه‌ها نگاه کنیم. انگار شادی عید هم فقط مال یه عدۀ خاصه، نه ما مردم عادی.