متاسفانه دروغگویی و حرف بی سندزدن توسط برخی افراد به روال عادی تبدیل شده و دروغگویان هیچ هزینه‌ای هم برای اقدام مخرب خود نمی‌پردازند. چند روز پیش در جمعی صحبتی شد که فلان مدیر برای نمایندگی مجلس در حال آماده شدن هست و با اینکه آن مدیر محترم را از نزدیک می شناختم و می دانستم اصلا چنین قصدی ندارد و همه کارهاش برای خدمت به خلق الله است، اما در آن جمع چیزی نگفتم. قبلا نیز از این دست شایعات در استان در زمان های مختلف و به ویژه زمان تعیین استاندار و مدیران کل در شبکه های اجتماعی و گعده های دوستی مطرح می شد که نه تنها آن شخص را تخریب می کردند بلکه در فضای عمومی هم مطرح می کردند و اعتماد عمومی رو خدشه دار می کردند. دروغ هایی از این دست توسط برخی ها هر ازگاهی مطرح شده و هرچه به زمان انتخابات هم نزدیک تر شویم، افزایش پیدا می کند اما چرا دروغگویی در جامعه ما کم هزینه یا بی هزینه است؟ چرا از این دروغ پردازان سند مطالبه نمی‌شود؟ و اگر مطالبه شد و مدعی سندی ارائه نداد، چرا او رها می‌شود؟ چرا به راحتی در فضای مجازی مطالبی را مطرح می کنند و بدون هیچ توضیحی اصل حرف را پاک می کنند و فضای عمومی را به حال خود رها می کنند؟ باید هزینه دروغگویان در هر جایگاه و اعتبار اجتماعی که دارند، خصوصاً آنانی که به نحوی نقشی در فضای استان دارند پرداخت شود و نباید رهایشان کنیم. هیچ کالایی گران‌قیمت‌تر و ارزشمندتر از سرمایه اجتماعی نظام و اعتماد مردم به همین مسئولانی که سال ها در سمت های مختلف استان خدمت کردند نیست و باید جلوی بدنامی این افراد و سواستفاده برخی ها از همین الان و 10 ماه مانده به انتخابات گرفته شود