صبح زود که برای ورزش به پیست سلامت بیرجند رفتم، اولین چیزی که چشمم را گرفت، درختان توتی بود که حسابی خودنمایی می‌کردند. مردم دورشان جمع شده بودند، بعضی‌ها مشغول چیدن توت‌های رسیده، بعضی‌ها هم زیر سایه‌شان استراحت می‌کردند. چه نعمت بزرگی! دست کسی که این درختان را کاشته درد نکند، چون با این کارش هم به زیبایی شهر افزوده، هم سفره‌ی مردم را پربارتر کرده. چند سالی در یکی از کلان‌شهرهای ایران زندگی کردم، شهری که درختانش چهارفصل بودند، از شکوفه‌های بهاری گرفته تا برگ‌های رنگارنگ پاییزی. این درخت‌ها روح شهر را تازه می‌کردند و هر گوشه‌ای از شهر را به یک قاب زیبا تبدیل کرده بودند. هر فصلی که از راه می‌رسید، رنگ و بوی خاص خودش را داشت و خیابان‌ها به یک تابلو نقاشی طبیعی تبدیل می‌شدند. چند سال در تهان به خاطر کارم زندگی کردم و حالا که به بیرجند برگشته‌ام، با خودم فکر می‌کنم که چرا ما همیشه به کاج‌ها بسنده کرده‌ایم؟ البته که کاج درخت مقاومی است، اما شهر فقط به سبزی یکدست نیاز ندارد، بلکه به تنوع و طراوت احتیاج دارد. اگر برنامه‌ریزی کنیم و درختان مثمر بیشتری بکاریم، چند سال دیگر بیرجند می‌تواند به شهری تبدیل شود که در بهار غرق شکوفه است، در تابستان سایه و میوه دارد، در پاییز با رنگ‌های گرمش دل می‌برد، و در زمستان هم به لطف برگ‌های همیشه‌سبز، طراوتش را حفظ می‌کند.چه بهتر که مدیران شهری و مردم دست‌به‌دست هم بدهند و به جای تک‌بعدی نگاه کردن به فضای سبز، به آینده‌ی شهری دلنشین و چهار فصل فکر کنند. نه فقط برای زیبایی، بلکه برای زندگی؛ چون شهری که درختانش پربار و زنده باشند، مردمانش هم حال بهتری دارند.
قاسمی – روز جمعه ۹ خردادماه با حضور کارشناسان اداره‌کل ثبت اسناد و املاک استان
