عید نوروز همیشه فرصتی برای شادابی و نشاط در شهرها است؛ فرصتی برای خلق زیبایی و تجدید روحیه با المان‌ها و جشن‌هایی که انسان را به حال و هوای عید نزدیک‌تر کند. اما امسال به‌عنوان یک شهروند، بر خلاف برنامه های خوب میراث فرهنگی و گردشگری که انصافا خوب عمل کرده بود اما حس کردم که فضای شهری بیرجند نتوانسته آن‌طور که باید، عید و بهار را برایمان زنده کند. در بسیاری از شهرها، ایام نوروز فرصتی است برای نمایش خلاقیت در فضاسازی. المان‌های زیبا، چیدمان‌های هنری، جشن‌های شاد و حتی چراغانی‌های ساده می‌توانند حال و هوای تازه‌ای به شهر بدهند و شهروندان را به قلب نوروز نزدیک کنند. اما امسال، محیط شهری ما هیچ نشانه‌ای از این شور و نشاط نداشت. المان‌هایی که از سوی شهرداری طراحی شده بودند، نه تنها جذاب نبودند، بلکه بسیار ساده و بی‌روح به نظر می‌رسیدند. این موضوع باعث شد فضای نوروز، آن‌طور که انتظارش را داشتم، حس‌برانگیز نباشد. جشن‌هایی که می‌توانستند مردم را گرد هم آورند و شادی جمعی ایجاد کنند، در سطح شهر دیده نمی‌شد. به‌عنوان یک شهروند، انتظار داشتم برنامه‌ای برای دورهمی‌های نوروزی، موسیقی‌های شاد، نمایش‌های خیابانی، یا حتی یک رویداد فرهنگی مختصر، بتواند فضایی نشاط‌آور ایجاد کند؛ اما شهر در این زمینه سکوت کرده بود نوروز، که نمادی از زندگی دوباره و احیای طبیعت است، باید در ذهن و احساس مردم نیز زنده شود. این زنده شدن هم به فضاسازی خلاقانه و هم به تعامل اجتماعی نیاز دارد. زمانی که این دو عنصر، یعنی زیبایی محیط و برنامه‌های جمعی، کنار هم قرار نگیرند، عید در شلوغی روزمره گم می‌شود و غریبه‌ای می‌شود که انگار فقط در تقویم حضور دارد شهر ما ظرفیت‌های فراوانی برای ایجاد شادی و نشاط دارد، اما باید این ظرفیت‌ها به‌شکل بهتری به کار گرفته شود. امسال عید نوروز برای من غریب بود؛ نه به‌خاطر عدم وجود سفره هفت‌سین شخصی‌ام یا خانه‌تکانی‌ام، بلکه به‌خاطر سکوت و خاموشی شهری که می‌توانست در قلب نوروز بدرخشد. امیدوارم مسئولان شهری برای نوروز سال آینده برنامه‌ریزی بهتری داشته باشند تا این عید با حضور المان‌های زیبا، جشن‌های مردمی و شور و حال حقیقی، در خاطره‌هایمان بماند.
بهروزی فر – “آب، زیر پوستش افتاده”، یک اصطلاح پرکاربرد است که معمولاً زمانی استفاده
