آوای عزیز در روزنامه خواندم که سرمنشا اکثر آسیب های اجتماعی اعتیاد است. به عنوان یک پدر ، پسر خودم را که سعی کرده ام با رعایت همه مسائل تربیتی مدیریت نمایم در ابتدای مهر در کوچه پشت مدرسه در حال کشیدن سیگار دیدم آنهم در یک جمع بالای 7 یا 8 نفر از هم کلاسی هایش. من خودم فرهنگی هستم و اینکه از مدرسه انتظار کنترل خارج مدرسه را داشته باشیم را صحیح نمی دانم چون با این کمبود نیرو همین که در مدارس آموزش های لازم داده می شود خودش کار بزرگی است اما سایر متولیان امر هم باید حساسیتی می داشتند . مثلا سیگار به افراد زیر 18 سال فروخته نمی شد . واقعا نمی دانم باید از که گلایه کنم . اما باید قبول کنیم که نقش اقتصاد هم کمتر از اعتیاد نیست. من کارمند وقتی که به دلیل مشکلات اقتصادی مجبورم وقتی را که باید با خانواده وتربیت فرزندان بگذرانم را به کار دوم سپری کنم تا حداقل هزینه های زندگی را تامین نمایم چطور می توانم به فرزندانم رسیدگی کنم . وقتی انتظار فرزندان خوب و ارام و بدون حاشیه داریم ولی خودمان به دلیل مشکلات اقصادی شدیدا پرخاشگر شده ایم و روزی نیست که با بهانه های الکی با خودمان و خانواده ویا حتی سایر مردم درگیر و دعوایی نباشیم نمی توان خیلی انتظار داشت . شما در خیابان راه می روید مردم اینقدر عصبی و پرخاشگر شده اند که دنبال بهانه اند که سختی های زندگی را روی سر کسی دیگر خالی کنند و آنوقت بچه های نوجوان چطور می توانند این دوران پر از چالش را طی کنند. تا معیشت حل نشود نمی توان انتظار حل مسائل دیگر را هم داشت