همه شرایط ناترازی تولید و مصرف برق را می‌دانیم؛ اینکه کشور با چالش‌هایی مانند افزایش مصرف، کاهش تولید و مشکلات ناشی از خشکسالی دست‌وپنجه نرم می‌کند، بر هیچ‌کس پوشیده نیست. اما تصمیم‌گیری‌هایی که بدون توجه به اولویت‌ها و نیازهای اساسی در سطح ملی انجام می‌شوند، می‌توانند فشار مضاعفی بر بخش‌هایی از جامعه وارد کنند که امنیت غذایی کشور به تلاش شبانه‌روزی آن‌ها وابسته است. یکی از این تصمیمات، قطع برق چاه‌های آب کشاورزی است. کشاورزانِ مناطق روستایی که برای آبیاری محصولات و ادامه تولید خود، وابسته به همین چاه‌ها هستند، با قطع برق این منابع حیاتی، نه‌تنها با دشواری‌های جدی در کار خود مواجه می‌شوند، بلکه این امر مستقیماً تولید محصولات کشاورزی و تأمین غذای کشور را تحت تأثیر قرار می‌دهد. چنین اقداماتی نه‌تنها موجب افزایش هزینه‌های تولید می‌شود، بلکه ممکن است منجر به کاهش کیفیت و کمیت محصولات کشاورزی گردد، که زیان آن به همه‌ی افراد جامعه می‌رسد. اگر ناچار به مدیریت مصرف برق در بحران‌های کوتاه‌مدت هستیم، پرسش اصلی این است: آیا قطع برق چاه‌های کشاورزی، که ارتباط مستقیم با تولید ملی دارد، منطقی است؟ پیشنهاد ما این است که برق مصرفی خانه کشاورز به‌صورت برنامه‌ریزی‌شده کاهش یابد، اما برق چاه کشاورزی که زندگی بسیاری را تحت تأثیر قرار می‌دهد، در اولویت حفاظت قرار گیرد. از مسئولان محترم درخواست می‌کنیم، برنامه‌های مدیریت مصرف برق را به نحوی تنظیم کنند که اولویت‌ها رعایت شوند. مناطق کشاورزی نباید گرفتار تصمیمات کلی و بی‌برنامه کشوری شوند. حفظ تولید ملی و امنیت غذایی، مهم‌ترین مسئولیتی است که باید در چنین شرایطی مدنظر قرار گیرد.
بهروزی فر – “آب، زیر پوستش افتاده”، یک اصطلاح پرکاربرد است که معمولاً زمانی استفاده
