متأسفانه باید اعتراف کنیم که در استان ما، ضعف در قانع‌پذیری و رضایت بی‌حد مردم به یک معضل بزرگ تبدیل شده است. مردمی که در هر شرایطی راضی هستند و حتی کوچک‌ترین تلاشی برای پیگیری خواسته‌ها و حل مشکلات خود نمی‌کنند. این بی‌توجهی به حدی است که حتی مدیران بومی نیز به جای تلاش برای پیشرفت و بهبود شرایط، تنها به دنبال مدیریتی امن و بدون حاشیه هستند. آنها در جایگاه‌های بی‌خطر خود، حقوق کلانی دریافت می‌کنند، بدون آنکه کوچک‌ترین دغدغه‌ای برای پیشرفت فرهنگی و اجتماعی استان داشته باشند.مدیرانی که به دلیل عدم درخواست و پیگیری مردم، حتی برای بهبود حداقل‌ها نیز تلاشی نمی‌کنند. آنها حتی به فکر جذب اعتبارات لازم نیستند، چرا که از نظر آنها، اعتبار بیشتر به معنای خطر و مسئولیت بیشتر است. استان ما که روزی مهد علم و فرهنگ و زادگاه بزرگان بسیاری بود، امروز به لطف چنین مدیرانی در حال مرگ تدریجی است این مرگ تدریجی تنها به دلیل عملکرد ضعیف مدیران نیست، بلکه ما مردم نیز در این اتفاق نقش بسزایی داریم. بی‌توجهی و رضایت بی‌حد ما، زمینه را برای عدم پیشرفت استان فراهم کرده و به مدیران آسوده‌خاطر این امکان را داده است که سال‌ها بدون نگرانی و تغییر در جایگاه خود باقی بمانند.اگر می‌خواهیم استان ما دوباره جان بگیرد، باید یاد بگیریم که در سرنوشت آن سهیم هستیم. بی‌توجهی و رضایت بی‌جا تنها به مرگ تدریجی استان منجر می‌شود و این ما هستیم که باید با تغییر نگاه و پیگیری خواسته‌هایمان، زمینه را برای پیشرفت و تحول فراهم کنیم.