مدت‌هاست روزبازارهای شهر، از جمله بازارهای غفاری و پاسداران، به محلی تبدیل شده‌ که مردم برای خرید میوه ارزان‌تر به آن پناه می‌برند. اما کافی است نگاهی به بساط بیشتر غرفه‌داران بیندازیم تا ببینیم ارزان بودن این میوه‌ها بهایی دارد: کیفیت پایین، له‌شدگی، کپک‌زدگی و حتی گاه بوی فساد. مردمی که برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها از خرید میوه مغازه‌ها چشم می‌پوشند، ناچارند از همین اجناس کهنه و چند روزه انتخاب کنند و بس. سؤال ساده و روشن مردم این است که نقش و مسئولیت نظارتی کدام نهاد در این میان مغفول مانده است؟ آیا سازمان صمت، شهرداری یا اتحادیه میوه و تره‌بار نباید پاسخگو باشند که چرا نظارتی بر سلامت و کیفیت اقلام در روزبازارها وجود ندارد؟ غرفه‌دار می‌گوید اگر بخواهیم میوه تازه بیاوریم، با این اجاره غرفه و هزینه حمل‌ونقل صرف ندارد؛ مغازه‌دار هم از گرانی بار و مالیات می‌گوید. نتیجه‌اش شده بازار دوقیمت: در یک‌سو میوه تازه اما گران، در سوی دیگر میوه ارزان اما بی‌کیفیت. چرا نباید بتوان در روزبازارها هم میوه سالم، تازه و با قیمت منطقی پیدا کرد؟ مگر این بازارها برای حمایت از اقشار متوسط و کم‌درآمد تشکیل نشده ‌است؟ اگر نظارت بر تأمین، حمل و عرضه درست صورت گیرد، می‌توان هم رضایت فروشنده را داشت هم حفظ سلامت مصرف‌کننده را. اما در وضع فعلی مردم مانده‌اند میان دو راه ناعادلانه: یا هزینه بالای مغازه‌ها را بپردازند، یا کیفیت را فدا کنند.تا زمانی که دستگاه‌های مسئول در این چرخه پاسخگو نباشند، وضع بازار میوه همین است که هست؛ پر از قیمت‌های متناقض و سبدهایی که نه بوی تازگی می‌دهد و نه رنگ انصاف.