یک زمان هایی بود که مردم با هم یک دست بودند و موفقیت داشتند مثلا جنگ تحمیلی که پیر و جوان زن و مرد همه با هم به دنبال حفظ کیان کشور و مبارزه با دشمن بودند. آن دوران ها را قدیمی ها بهتر یادشون میاد مردم از همه چیز خود می زدند و قناعت می کردند چون می دانستند فرزندانشان در جبهه جلوی گلوله دشمن ایستاده اند و مقاومت آنها فقط با ایثار و فداکاری خانواده هایشان که پشت جبهه است، انجام می شود. هیچکس به دنبال فخر فروشی نبود و همه به دنبال کمک به همدیگر بودند. دقیقا دشمن این را فهمید و به دنبال راه دیگری رفت. به دنبال تغییر فرهنگ. آنها فهمیدند که باید بین ایرانیان تفرقه بیاندازند و به دنبال مال و منال و فخر فروشی بروند. کاری کردند که برخی کارگزاران هر چه قدر هم به او حقوق بدهند باز هم احساس می کند کم دارد و به دنبال اختلاس برود. برخی کسبه هر چه قدر هم سود کند باز هم قانع نمی شود و به دنبال سود های باد آورده بیشتر می باشد. آن همسایه، آن فامیل آن… دیگر به فکر دیگری نیست بلکه فقط به فکر خود و خودنمایی خود می باشد. به قول معروف شرایط را جوری تنظیم کردند که دیگر هیچکس به هیچکس رحم نکند. آنچه دشمنان ایران از تحریم ها و جنگ فرهنگی و اقتصادی خود دنبال آن بودند همین بود که دارند به آن نزدیک می شوند. چرا این هارو گفتم چون چند روز پیش دیدم یه عده تا فهمیدند قراره شرایطی برای واردات خودروی دسته دوم خارجی برای دارندگان خودروهای اسقاطی فراهم بشه همه خودروها چند برابر افزایش یافت. چون دیدم تا فهمیدند قراره تعرفه های فلان محصول گرانتر شود، کالاها را انبار کردند، چون دیدم دیگر همسایه ای به فکر همسایه اش نیست و اصلا اورا نمی شناسد و… آوا درد من درد تغییر فرهنگ هاست. فرهنگ ولایی و اسلامی و ایرانی که یک زمان داشتیم و بهش می بالیدیم کم کم در حال رنگ باختن است. کاش به فکر این موضوع باشیم. واقعا کاش مسئولان این تغییرات را ببینند و کاری بکنند. نگرانم. اگر بخواهیم در این جنگ و این شرایط نابسامان سرافراز بیرون بیایم مثل زمان جنگ باید رچه سریعتر به فکر باشیم و به اصول فرهنگی و اجتماعی سنتی خودمان برگردیم