یکی از مهم ترین آسیب هایی که در بین انسان ها وجود دارد، کلی گویی و سندروم حرف بیقرار هست. شخص هیچ اطلاعی از هیچ روندی ندارد اما خود را ملزم می داند که حتما نظری بدهد و چیزی بگوید و دیگر به درست و غلط بودنش کاری ندارد. این سندروم وقتی حاد می شود که شخص مورد نظر دچار کلی گویی هم باشد. دیگه وا مصیبتا. آنچنان غرق در کلی گویی و مبهم گویی هست که اصلا برایش دیگرانی که حرف او را باور می کنند نیست. نمونه این رفتار رو متاسفانه تو فضای مجازی بارها بارها دیدیم. آدم هایی که اسم فعال رو یدک می کشند و هیچ اطلاعی از کارها و اقدام ندارند و صرفا برای ابراز وجود می خواهند حرف بزنند و نظر بدهند. مثلا طرف زیر کولر در خانه نشسته و یک پایش را روی پای دیگرش گذاشته آنچنان نظرات سیاسی و اجتماعی از خودش ابراز می کند که تن همه بزرگان این حوزه ها تو گور می لرزه. ای کاش فقط نظر بدهند و دیدگاه خودشان را بیان کنند، منتهی تجویز می کنند و صحبت های تکلیفی بیان می کنند. ببین آوا مثال زیاد در این باره هست که جاش نیست فقط کاش یک روز برسه هرکس در همان حوزه ای که تخصص دارد صحبت کند و نظر بدهد و سعی کند تجویز هم نکند. اشکالی نداره حرف بزنند اما کلی گویی نکنند که جو رو بهم بریزنند اما بعد منکر شوند و مغلطه کنند. این هم یکی از آسیب های فضای مجازی است که همه را کارشناس کرده. گاهی شخصا دلم برای مسئولان میسوزه چون می بیینند یک نفر پیدا می شود که هیچ اطلاعی ندارد اما صحبتی را می گوید که هرچی جوابیه بدهند، تاثیری ندارد. کاش برای ترویج دروغ و تخریب های غیر منصفانه افراد هم در فضای مجازی مجازات و یا نظارتی بود . به نظرم باید با بالا بردن سواد رسانه ای جامعه سعی کنیم که خودمان به عنوان مردم با دقت بیشتری به شایعات مجازی ورود کرده و تاثیر پذیری خود را تنظیم کنیم تا تحت تاثیر قرار نگیریم