روزنامه شنبه ۸ آذرماه را مطالعه می کردم. تیتر قرمز رنگ به نام «دانه به نام فرهنگ» توجهم را جلب کرد. شروع به خواندن کردم. چه جالب اینکه درد دل من است نه من، بلکه بسیاری از همکارانم در اتحادیه های مختلف صنفی. بهتر است خودم را معرفی کنم کاسب با 40 سال فعالیت در حوزه پوشاک هستم . در طول این سالها فراز و نشیب های زیادی چون کسادی بازار، رونق ، نمایشگاه غیرضروری و تحریم را داشته ایم اما شیوع ویروس منحوس کرونا تجربه جدیدی بود که زندگی هم را تلخ کرد. در چند هفته اخیر حفظ سلامت خانواده و اجتماع مد نظر بوده است. در سال ۹۸ و ۹۹ بارها کاسبی ها تعطیل شد و من هم ۲۳ روز متوالی تعطیل بودم و حقوق و بیمه ۳ کارمند را پرداختم. در این میان وامی ۱۲ میلیون برای ۳ نفر کارکنان و وامی ۶ میلیون برای کسب کار جمعا ۴۲ وام با بهره ۱۲ درصد گرفتم که اکنون در حال پرداخت آن می باشم. دو هفته تعطیلی تا ساعت ۶ عصر و دوهفته تعطیلی کامل را تمکین کردیم تا به بهبود اوضاع کمکی کرده باشیم. اما در درد دل همکارانم این است که قریب به ۹۵ درصد همکاران ما در کسب های مختلف این تعطیلی را تمکین کرده اند اما ۵ درصد از آنها همکاری نمی کنند و باز و نیمه باز دارند و این دهن کجی به سایر همکاران است و اعصاب و روان آنها را بهم ریخته است.
از سازمان های بازرسی و گشت ویژه و نیروی انتظامی که خداروشکر دورکاری و تعطیلی هم ندارند درخواست داریم با این افراد طمع کار برخورد کنند و چرا که برای بسیاری از همکاران که اجاره مکان، منزل و قسط و قرض دارند اجرای عدالت مهم است.
تنها کاری که از من و اتحادیه بر می آید دعوت به تمکین و صبوری است از شما مسئولان تقاضا داریم که کوتاهی نفرماید و در خاتمه امیدوارم فرهنگ ارزشمند امروز و در این فصل کاشته شودتا روزهای آینده قابل استفاده باشد و نیاز به قوه قهریه نباشد.