یادش بخیر یک وقت هایی می گفتیم بیچاره مردم خوزستان که نمی توانند نفس بکشند حالا ما در بیرجند خودمان بسیاری از روزها هوای نا سالم داریم و نمی توانیم حتی از خانه خارج شویم یک زمانی تهرانی ها را به سخره می گرفتیم که شما چطور می توانید در ترافیک های این شهر شلوغ زندگی کنید و ما در شهرمان آرامش و دسترسی آسان به همه جا داریم و حالا چند وقتی است که خدا نکند کار کسی به طالقانی و حکیم نزاری و خیابان خاکی بیفتد روزگاری در همین شهر به تهرانی ها می خندیدم که شما برای یک خانه آنهمه اجاره می دهید و چقدر بد است که زندگی برای شما اینهمه گران است اما چند سالی است که در بیرجند از شدت گرانی نمی توانید نفس بکشید . تا همین چند سال پیش به بافت شهرمان و حفظ هویت قدیمی آن افتخار می کردیم حالا وجود بانک های سر به فلک کشیده و معماری نا همگون بیرجند دارد دل هر بیننده ای را نسبت به وضعیت شهر می رنجاند . ما خودمان بودیم که ادعای تمیزترین شهر کشور را می کردیم حالا در کوچه ای نیست که انسان های نیازمندی را سر در سطل های زباله و اطراف و بی نظافتی حاصل از آن نبینیم و متاسفانه افتخار هم کنیم که روی گاری این قشر آسیب پذر جامعه ، پلاک ساماندهی توسط شهرداری هم خورده است . ما کجا بوده ایم و الان کجا هستیم . یک زمانی به فرهنگمان ، به شهرمان ، به آرامشمان ، به رفاهمان افتخار می کردیم حالا باید به چه بنازیم؟ چقدر داشته هایمان را راحت و بی صدا از دست دادیم و متوجه نشدیم که برگشت آن شاید و شاید دیگر غیر ممکن به نظر بیاید . بیرجند قدیم دیگر این روزها برای همشهریان آرزویی بیش نیست که بر باد رفت.