ما شهروندان ایرانی، سال‌هاست که به جای لذت بردن از دسترسی آزاد اطلاعات، مجبوریم با سرعت ناامیدکننده اینترنت و فشار روزافزون محدودیت‌ها سر کنیم. طبق همین نظرسنجی مجلس، ۷۷.۷ درصد مردم از سرعت اینترنت ناراضی‌اند؛ این عدد بزرگی است که مسئولان نباید از کنار آن به‌سادگی عبور کنند. وقتی حرف از خدمات الکترونیکی و دیجیتال زده می‌شود، پایه و اساسش یک زیرساخت اینترنتی قوی و مطمئن است؛ اما ما دقیقاً همان‌جا دچار مشکل هستیم. حتی برای انجام ساده‌ترین کارهای روزمره مثل استفاده از شبکه‌های اجتماعی، اپلیکیشن‌های خدماتی یا آموزش آنلاین، باید “فیلترشکن” روشن کنیم، که به خودی خود باعث کاهش بیشتر سرعت می‌شود. حالا تصور کنید در چنین شرایطی، ۴۹ درصد کاربران به‌ناچار از فیلترشکن رایگان استفاده می‌کنند. همین موضوع نشان می‌دهد که دسترسی به اینترنت “بدون محدودیت” و قابل‌اطمینان برای اکثریت مردم به یک آرزو تبدیل شده است. ما شهروندان نمی‌خواهیم در همه‌چیز اول دنیا باشیم، فقط انتظار داریم ساده‌ترین حق خود، یعنی دسترسی آزاد و سریع به دنیای مجازی، برایمان فراهم شود. این همه نارضایتی از سرعت اینترنت، صدای خفه‌شده یک خواسته ساده است؛ بهتر است مسئولان چاره‌ای جدی بیندیشند. اینترنت کند و محدود، دیگر زیبنده کشوری با این‌همه ظرفیت و استعداد نیست.