چند شب پیش در یک مهمانی خانوادگی با یکی از بستگان ما که تهران سکونت داشت، کمی درباره مشکلات فعلی در دل کردیم که از من پرسید به نظرت استان رو به پیشرفت است؟ یکم فکر کردم و با سردی جواب دادم والا اگه به اعداد و ارقامی که مسئولان هر روز ارائه می کنند اشاره کنم، در مسیر فتح قله های پیشرفت هستیم اما اگر به مردم و فعالان اقتصادی رجوع کنیم در بهترین شرایط در حالت ایستا هستیم. کمی جا خورد و گفت یعنی در این چند ساله هیچ اقدامی نشده؟ و یا اینکه تو بدبین هستی و فکر منفی داری؟ در جواب گفتم به نظرم اگر واقع بین باشیم آنقدر در شاخص ها عقب هستیم که هرچی تلاش هم کنیم گویی انگار بر روی یک تردمیل قرار داریم که فعلا هیچ اقدامی نمی شود. در جواب گفت من هر روز از آنجا هر روز وضعیت استان را رصد می کنم و خبرهارو هم میخونم و هر روز خبر از افتتاح، پیشرفت می بینیم تعجب می کنم که این هارو میگی. از آن شب تا به الان فکر می کنم واقعا آمارهای مسئولان درست هست یا من بدبین هستم و چشم هایم هیچ حرکت مثبتی را نمی بیند. به این نتیجه رسیدم که اولا متاسفانه خیلی از ماها دچار یک نگاه صفر و صدی هستیم و آرمانی از توسعه و پیشرفت در ذهن خودمان گنجاندیم که اگر به آن شاخص ها نرسیم، فکر می کنیم که هیچ تحول و اقدامی انجام نشده است. ثانیا برخی از مسئولان هم با عینک خوش بینی به مسائل نگاه می کنند و گمان می کنند که از زمان روی کار امدنشان یک تحول بزرگ در استان ایجاد کردند. نگاه هیچکداممان واقع گرایانه نیست و مسائل را با عینک خاصی می بینم که به نظرم یکی از آفات توسعه نیافتگی هم همین است که از واقعیت دور شده ایم و به خوش بینی و بدبینی مفرط دچار شدیم که به نظرم هر دو گروه باید کمی دید خودشان را نسبت به این قضایا عوض کنند و به طور عقلانی مسائل را نگاه کنند. و مسوولین هم برای تبیین خدمات خود به مردم بیشتر تلاش کنند به قول دوستمان خبرهایی که در بولتن های اداری به تهران می رود اصلا به اطلاع و گوش مردم نمی رسد