یک قدم تا پیدا کردن هدف
از حباب شخصی خود بیرون بیایید. حباب شخصی شما دنیایی است که در آن زندگی می‌کنید. در این دنیای شخصی شما در مرکز قرار می‌گیرید و علایق و آرزوهایی مثل کسب ثروت، جذابیت ظاهری و لذت‌های شخصی دغدغه‌ی اصلی شما به حساب می‌آیند. دنیای شخصی شما تمام جنبه‌های زندگی شما را احاطه کرده است و برای خواسته‌های خود در این محدوده دنبال دلیل نمی‌گردید. بنابراین وقتی دوستتان در مورد چاقی شما نظر می‌دهد ناراحت می‌شوید و احساس شرمساری می‌کنید؛ در حباب شخصی زیبایی ظاهری یک ارزش تلقی می‌شود اما باید آنچه شما را شاد می کند اولویت باشد.
ذهن تان را با این عادت‌ها قوی کنید
آنها روی دعای خیر مردم بیشتر از گنجایش لازم حساب باز می‌کنند. حس قدرشناسی و شکرگذار بودن همواره در وجود اینگونه افراد می‌درخشد. این افراد به انسان‌هایی که دارای انرژی منفی هستند، اجازه دخالت در امورات خود را نمی‌دهند. آنها از سرزنش کردن دیگران لذتی نبرده و از این وسیله برای کنار زدن و پایین کشیدن اطرافیان خود استفاده نمی‌کنند. آنها مصیبت‌ها را به عنوان یک فرصت برای قوی‌تر شدن در نظر می‌گیرند. با هر مانعی که بر سر راه آنها قرار می‌گیرد، خود را بیشتر تقویت می‌کنند تا توانایی‌های خود را به این وسیله بالاتر ببرند.
این افراد همواره سعی می‌کنند تا با تمرکز روی چیزهایی که در محدوده کنترل آنهاست، خود را مفیدتر نشان دهند. به‌جای اینکه وقت و انرژی خود را در زمینه انجام کارهای بیهوده صرف کنند، سعی می‌کنند تا حداکثر تلاش خود را برای بهبود توانایی‌های خود به کار گیرند. آنها همواره با ایجاد محدودیت‌ها و کرانه‌های خاص برای فعالیت‌های خود، سعی می‌کنند تا خود را تنها در آن زمینه‌ها پرورش و بهبود دهند. حتی اگر کسی از دست آنها ناراحت شود، آنها توانایی گفتن “نه” را دارا هستند. این افراد همواره سعی می‌کنند تا با ایجاد توازن بین فکر و احساس، ریسک‌های حساب شده که با آن روبه‌رو می‌شوند را بپذیرند. آنها سعی بر این دارند تا از محدوده آسودگی خود خارج و فرصت‌های جدیدی را امتحان کنند تا به اهداف خود برسند.
«مردان قبیله غیرت» سال روز ورود آزادگان به میهن
26 مرداد 1369، برگی دیگر از تقویم انقلاب ورق خورد. ثانیه های انتظار به کندی می گذشت. شهر به استقبال پرنده های مهاجر آمده بود که در سال های سخت هجران از وطن، بال و پر خود را در زیر شکنجه های کفر شکسته بودند. البته هرچند جسم آنان دربند بود، ولی هیچ گاه روح و اندیشه بلندشان تسخیر نشد و قلبشان به یاد دین و ایمان و آسمان وطن می تپید. 26 مرداد روز بازگشایی قفس ما بود، روز شادمانی شهر و مردم، روز شادباش و تبریک، روز وصل و دیدار. آغوش وطن گشوده شده بود و فوج فوج مردانگی در آن جای می گرفت به راستی کدامین ساعت می تواند شکوه آن لحظات را در خود بگنجاند و کدامین تقویم می تواند شوق آن لحظه دیدار را در خود ثبت کند.
طلوع دوباره زندگی
آزادگان آمدند همان طور که رفته بودند؛ دلیر و مقاوم، نستوه و استوار، امیدوار و دلاور. آمدند با همان صلابت همیشگی، همان طور که دیروز رفته بودند. امروز که آمدند، بوی اسپند و دود، بوی عطر خاطرات، و بوی مهربانی و انتظار فضای دل ها را سرشار از شور و شعف کرد.
حسّ غریبی بود. عشق خودنمایی می کرد. اقاقیا به استقبال آمده و آفتابگردان صورت خود را به خورشید سپرده بود. نسیم، مژده وصل می داد. انتظار پایان یافت و بازگشت پرستوها، سخنی بود که هر پیر و جوانی ورد زبان خود کرده بود. آری، آن روز عشق طلوع کرد.
همان عشقی که هشت سال پیش بدرقه اش کردیم و اینک به استقبالش می رویم. چشم های همگان اشک بار بود، نه به خاطر غم و اندوه، بلکه این بار از شوق وصال؛ پاییز اسارت و بهار آزادی بر شما مبارک باد.
