با سلام. من کلا از نسل جدید گله دارم. از مادران و پدران گله دارم، از مسئولان گله دارم، روزگاری به یاد دارم وقتی سه ماه تعطیلی می شد ، مادرها یا پدرها دست فرزندان خود را می گرفتند و برای یاد گرفتن شغل، پسرها را دم مغازه می گذاشتند و دخترها را به خیاطی و گلدوزی می فرستادند. این پسر و یا دختر با فراگیری این کار
پا به عرصه استقلال و خودباوری می گذاشت و این شخص در بزرگ سالی یک مرد و یا یک بانوی به تمام معنا با چندین هنر که آموخته بود، در جامعه حرفی برای گفتن داشت. اما مسئولان آن قدر گفتند، زیر سن قانونی کار نکنند و بچه ها را نفرستید که دیگر کسی جرأت نکرد فرزندش را جایی بفرستد. آیا فکر کرده اید آن جوان تا بیست و سه و یا چهار سالگی فقط و فقط درس می خواند. چگونه باید از او توقع کار داشت؟ نیروی جوان کشور ما متاسفانه با یک گوشی و بازی های رایانه ای سرگرم است.کجا او به فکر کار است؟ کار هست اما ! اهل کار نیست.آموزش فنی و حرفه‌ای که تمامی رشته های کار را مجانی آموزش می دهد. متاسفانه آنقدر بین جوانان غریب است که اگر از جوانی بپرسی چرا بیکاری؟ می گوید؛ کار نیست! می گویی: خب برو فنی و حرفه‌ای کار یاد بگیر و بیا جذب کار شو! می گوید: فنی و حرفه‌ای چی هست؟ ما باید معضل بیکاری را ریشه‌ای درمان کنیم، باید پسران ما بیاموزند که در قبال آینده خود مسئولند.نه این که گوشی به دست مشغول بازی رایانه‌ای باشند. عزیزان مسئول، لطفا تا دیر نشده فکری به حال نیروی جوان بردارید.
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
