در جلسه ای اخیرا، مسوولین بر لزوم توجه ویژه به شهرستان‌ها و مناطق عشایری استان تأکید کردند؛ سخنی که بی‌تردید عزم مدیریت ارشد استان برای حمایت از دورافتاده‌ترین مردمان این سرزمین را نشان می‌دهد و سبب امیدواری جامعه عشایری و مرزنشین می‌گردد. اما پرسش بنیادی آن است که سهم واقعی این مناطق از بودجه و اعتبارات سال‌های اخیر چه میزان بوده و تا چه حد صرف توسعه شده است؟ اگر نگاهی بی‌طرفانه و مستند به بودجه‌های شهرستان‌ها – به‌ویژه مناطق مرزی- داشته باشیم، درمی‌یابیم حقوق طبیعی جوامع عشایری و مرزنشینان در عمل کمتر از آن چیزی است که در سخنان رسمی عنوان می‌شود. متأسفانه ملاک تخصیص اعتبار در سطح ملی و حتی استانی، «جمعیت» است؛ امری که به‌وضوح به ضرر شهرستان‌های کم‌جمعیت اما وسیع و پرمخاطره ما، از جمله شهرستان‌های مرزی که میزبان بخش مهمی از جمعیت عشایری‌اند، تمام می‌شود. عشایر نه‌تنها حافظان مرز، بلکه بخشی از هویت و امنیت استان هستند اما سهم آن‌ها از پروژه‌های عمرانی، بهداشت، آب و جاده بسیار ناچیزتر از نیاز واقعی است. آمارها حاکی از آن است که طی سال‌های گذشته علی‌رغم افزایش ظاهری اعتبار مصوب برای مناطق محروم، بخش عمده‌ای از این منابع هیچ‌گاه به‌طور عملیاتی به پروژه‌های حیاتی عشایری نرسیده و صرف امور دیگری شده است. این روند باعث شده مهاجرت، تخلیه روستاها و آسیب‌پذیری مرزها ادامه‌دار باشد. به‌عنوان فرزند یکی از همین عشایر، درددل بسیاری شنیده‌ام که ریشه در غفلت‌های مزمن دارد. لذا پیشنهاد می‌کنم شما، به‌عنوان رسانه‌ای مستقل و مردمی، «تور رسانه‌ای» در مناطق عشایری مرزی برگزار کنید و بازدید میدانی از شرایط واقعی این هم‌استانی‌ها داشته باشید. یقیناً به عمق محرومیت و قصورهای عملیاتی پی خواهید برد؛ چیزی که با هیچ گزارش تلخی قابل انتقال کامل نیست و تنها در برخورد صمیمی با همین مردم نجیب و مقاوم، آشکار خواهد شد.