یکی از آسیب های جدی استان ما عدم وجود ریسک پذیری در مدیران و اصلا بومیان منطقه ماست از سوی همیشه مطالبه ما انتخاب نیروهای بومی برای ادارات است و در نقطه مقابل همین بومیان عزیز وقتی به مسوولیت می رسند متاسفانه نه قدرت ریسک دارند و نه سیستم نظارتی این اجازه را به آنها می دهد . من به یک شهروند فردوسی که طی چند دهه پس از تقسیم استان شرایط را بررسی می کنم کاملا می فهمم که پیشران توسعه ما معدن ، کشاورزی و گردشگری نیستند بلکه این منابع انسانی توانمند هستند که می توانند با بهره برداری صحیح از ظرفیت ها ، تحول ایجاد کنند . ما برای حل مشکلاتمان اول باید مشکل را بشناسم و اولین و بزرگترین مشکل ما در استان این است که به دلیل عدم مطالبه گری مردم ، مدیران هم ساکن و مدیر بر امور جاری شده اند و کم کم قدرت ریسک از آنها گرفته شده و به یک جانشینی عادت کرده اند از طرفی دیگر استانداران هم در ادوار مختلف به جای توصیه به جسارت و پیگیری ، قانونمندی و حراست از سرمایه ها را ارزش والاتری جلوه داده اند و دستگاه های نظارتی هم در گذشته با چشم پوشی به وضعیت بغرنج استان ، مر قانون را اجرا و خیلی انعطاف به خرج نداده اند . نتیجه این شده که حالا در استان ما با ذره بین هم بگردید نمی شود مدیر ریسک پذیر پیدا کرد چرا ؟ چون چند مدیر صد البته مثبت و خوب به دلیل جا به جایی های معمول در سایر استان ها که برای برگشت نخوردن منابع انجام داده بودند محکوم و توبیخ شدند و این خاطره برای همیشه در ذهن استان ماندگار شد . اما چه باید کرد ؟ اکنون استانداری داریم که در همه جلسات مدیران را به جسارت و پیگیری توصیه می کند ، رئیس کل دادگستری داریم که خودش آستین بالا می زند و به صورت میدانی مشکلات را پیگیری و حل می کند ، رئیس سازمان بازرسی داریم که نگاهش به توسعه استان و استفاده از ظرفیت های قانونی مثبت است . فقط کمی مطالبه گری مردمی می خواهیم ، دستورالعمل استانی استاندار برای جسارت مدیران و ایجاد دلگرمی دستگاه های نظارتی برای حمایت از مدیران پرتلاش که اگر این مثلث کنار هم قرار گیرد هم خیال مردم راحت است و هم توسعه استان سرعت بیشتری می گیرد و مشکلات حل می شود . این فرصت طلایی شاید هیچ وقت تکرار نشود لطفا به این مهم توجه کنید
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
