چند وقت پیش یکی از دوستان تعریف می کرد فرزندانش در بخش های خصوصی ( اسم شرکت رو نبرم) با حقوق بسیار کمی کار می کند. وقتی هم گلایه حقوق را به کارفرما منتقل می کند، کسادی بازار را بهانه می کنند و افزایش نمیدهند. اما همین فرزند من جز افرادی محسوب می شود که شاغل است و شغلی برایش در نظر گرفته شده. یعنی هم شاغل است و هم با این پول بیکار. آنقدر هزینه بالاست که این دو سه میلیون دریافتی پول توجیبی یک نفر نمی شود. قبلا هم شنیده بودم که افراد وقتی کارگران سر گذر را سوار می کنند، معمولا کمترین آن افرادی را با خودشان می برند که کمترین قیمت را گفته باشند. چند روز پیش هم یک مسئول درباره نرخ بیکاری استان حرف زد که دو درصد کاهش داشته است. ناخودآگاه یاد این خاطرات رو مرور کردم و با خودم گفتم در بین آمار بیکاری استاناینگونه مشاغل با حقوق های ناچیز هم محاسبه می شود که فقط 5 درصد بیکار وجود دارد. البته حق هم دارند وقتی کسی یکی دو ساعت در هفته کار کند و یا زیر حقوق قانونی کار هم بگیرد، شاغل محسوب می شود و متاسفانه در جایی ثبت هم نمی شود که از آمار کم شوند ، مشخص است که نرخ بیکاری کاهش پیدا می کند و لی به نظرم برای کاهش واقعی نرخ بیکاری باید بخش خصوصی ر ا توانمند کرد تا بتواند اشتغالی در شان کارگر و حقوق مناسب مخارج زندگی او را در نظر بگیرد .