بهروزی فر
آخرین روز پاییزِ آخرین سال قرن به آخرین ساعت های عمرش، نزدیک و نزدیک تر می شود. پادشاه فصل ها، چمدانش را بسته تا یک بار دیگر از زندگی ما برود و رقصِ برگ های عاشق را تمام کند تا ننه سرما چتر سفید برفی اش را بر سرِ زمین پهن نماید. این نقطهِ رفتن پاییز از زمان و آمدن زمستان به زمین، در بلند ترین شب سال، اتفاقی زیباست که در زندگی ما ایرانیان با شور و شعفی غریب عجین است. بر اساس سنتی دیرینه، ایرانیان در چنین شبی گرد هم جمع می شوند و با شادمانه هایی وصف ناشدنی، آمدن ننه سرما را به سور می نشینند. “شب یلدا شب بزم و سرور است/شبی طولانی و غم ها به دور است
شباهنگام تا وقت سحرگاه/بساط خنده و شادی چه جور است” مرور گزارش ها، ستون نوشته ها، یادداشت ها و… در شمارگان اواخر پاییز روزنامه های سال های گذشته نشانه هایی آشکار از یلدا و دورهمی های خاطره انگیز این شب به یاد ماندنی بر خود دارند. این که این آیین در مناطق مختلف کشور به چه شکل برگزار می شود؟ ایرانیان فارس و لر و کرد و بلوچ و… هر کدام در این بلندترین شب سال چه می کنند؟ چه شیرینی ها و آجیل هایی زینت بخش محفل گرم شان است؟ چه می پوشند؟ چه می خورند؟ چه می کنند؟ و چه می گویند؟ و در کنار این تعریف و تمجیدها و دعوت کردن به خانه بزرگتر فامیل رفتن ها و دور هم بودن ها، بزرگترین مشکلی که به آن پرداخته اند، گرانی آجیل و پسته و میوه بوده است. یادش بخیر، فارغ از همه مشکلات و بی خیال گرانی های بی دلیل، همه فامیل،کوچک و بزرگ، دور هم جمع می شدیم و گل می گفتیم و گل می شنیدیم. دیدن تک تک اعضای خانواده و کف زدن و آجیل خوردن و پسته شکستن ها و تا پاسی از شب گذشته دور هم بودن ها، از مهمترین رخدادهای این شب عزیز بود. و امشب باز هم یلدایی دیگر از راه می رسد، اما یلدایی بسیار متفاوت تر!! یلدای امسال نقابی به چهره دارد و در پسِ صورت ماسک زده اش، دامنی از خطر با خود آورده، خطر ابتلای فامیل و خویشان به ویروس کرونا!! اما غافل است از این که دستش را خوانده ایم و ترفندش برای ما رو شده است، یلدا نمی داند؛
امشب از دورهم نشستن ها و فال حافظ گرفتن ها و آجیل شکستن ها و گل گفتن ها و جوک شنیدن ها و مرور خاطرات شیرین، اصلاً خبری نیست. امشب هر کدام مان به احترام بزرگترهای فامیل، به احترام قانون، به احترام مصوبات ستاد ملی کرونا، به احترام حقوق شهروندی، به احترام نعمت عافیتی که خدا به ما ارزانی داشته، به احترام آنها که برای حفظ سلامتی ما از جان خود گذشته اند، قرار نیست دور هم جمع شویم. امشب گرد هم جمع نمی آییم اما بنا داریم به صورت مجازی بر بستر اینترنت و تلفن از احوال همه بستگان و خویشان مطلع شویم و لبخند شادی را بر لبان همه دوستان بنشانیم و در کنار آنها که با ما زیر یک سقف زندگی می کنند، بهترین ها را برای خود رقم بزنیم. امشب، حتماً حواس مان به مدافعان سلامت هست، همان رزمندگان جبهه های مبارزه با ویروس ناشناخته قرن که خیلی هاشان، ماه هاست خانواده شان را از نزدیک ندیده اند و روز و شب های شان را بر بالین بیماران گذرانده اند تا بار آلام شان را بکاهند. فرشتگان سپید بالی که خط ماسک بر گونه دارند، پشت شان در گرمای آن لباس های خاص تاول زده، چشم هایشان از دیدن صحنه های درد کشیدن و ضجه زدن خسته شده، دلواپسی برای لحظه ای رهایشان نمی کند، تاریخ انقضای غصه هاشان معلوم نیست و… اما صبورانه ایستاده اند تا بیماران تنها نمانند. امشب به حرمت ولادت درّ دردانه دریای مهر و عطوفت، عقیله بنی هاشم(س) و به پاسداشت روز پرستار، سر تعظیم در برابر عظمت ایثار پرستاران و کادر بهداشتی و درمانی فرود می آوریم و به پاس همه سختی هایی که کشیده اند، به پاس فریادهای دردی که شنیده اند، به پاس اشک های ماتمی که دیده اند، به پاس لب های تشنه و کام های گرسنه و جان به ستوه آمده پرستاران، بی خیال یلدای شلوغِ دورهم می شویم و دور بودن هامان را به آنها هدیه می کنیم، باشد که باری از دوش خسته شان برداریم!!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
