هرم پور – پُست ها و جایگاهها، خیلی شیرینند. آنقدر شیرین که بعضی ها برای رسیدن به آن، از هیچ کاری ترس ندارند و آنقدر شیرین، که بعضی ها برای بدست آوردنش و موقع از دست دادنش، اشک می ریزند. پست ها آنقدر شیرینند که صاحبان پُست، خیلی وقت ها دو دستی، میز و صندلی ها را می چسبند و هرچه کِشان کِشان، تلاش می شود تا آنها را از موقعیت پُست و جایگاهشان دور کنند، مویه کنان و اشک ریزان و التماس کنان، حاضر به ترکش نیستند! خلاصه اینکه بعضی از مدیران عزیز ما، حاضرند جان به عزرائیل بدهند اما پُست و مقام به کسی ندهند، حاضرند کسی خنجر به حنجرشان بگذارد اما پا روی دُمِ بلند مدیریت هایشان نگذارد، حاضرند بمیرند، اما جایگاه را تا ابد به عنوان میراث ماندگار معنوی خودشان، حفظ کنند! اگر از همه ی کسانی که برای رسیدن به پُست ها و مقام ها و جایگاهها، تلاشی ورای تصور و کوششی فرای عقل می کنند بپرسید که آخر چرا اینطور به آب و آتش می زنید تا پُستی را در استان بگیرید یا پُستی را از دست ندهید، همگی یک جمله مهم و کلیشه ای تحویل می دهند: «پُست و جایگاه، موهبت خداست، لطف خداست، ودیعه ی خداست، سنگر جهاد برای خدمت به خلق خداست، ما نباشیم، نااهلان و نالایقان اشغالش می کنند و بر مردم، شلاق ظلم و جور و بی عدالتی می زنند» و شاید همین مقدس مآبی متحجرانه از سوی آنهاست که گاهی جایگاه خود را (نعوذبالله الرحیم) جایگاه خدایی بر مردم می دانند و از هیچ ظلمی و از هیچ تکبر و فخری و از هیچ بی تفاوتی نسبت به مشکلات مردم و از هیچ سهل انگاری و دو رنگی و نفاق و بی توجهی به دردها، فروگذار نیستند. بلای پُست، بلای خانمان سوزیست، مخصوصاً در استانهایی مثل خراسان جنوبی که چون زیبارویی ماهگون، طالبان بسیار و خاطرخواهان فراوان دارد و صد البته این عجوزه ی جادوگر را که در طرفه العینی، انسان را به غیرانسان و متواضع را به متکبر و دوست را به غریبه تبدیل می کند، هرچه بیشتر تحویل بگیرید، زهرش را بیشتر در سفره ی دل و جانتان می ریزد و از عاقبت به خیری به دورتان می کند، مگر آنکه واقعاً نه دلبسته ی پُست ها باشید و نه وابسته ی جایگاهها، نه عُلقه ای به مقام ها داشته باشید نه سر و سِرّی با میزها و صندلی ها و پُست را برای نشاندن لبخندی بر لب مظلومی و پاک کردن غبار سیاهِ بدبختی و تیره بختی از چهره ی مرد و زنی بدانید. خراسان جنوبی که حداقل برای سالها، گهواره ی فرهنگ و اصالت ها بوده، مدتیست اسیر قفسی تنگ به نام نفاق بعضی از هواپرستان پُست و مقام شده و در این روزها که بوی تغییر مدیران و حرکت قافله ی مدیریت ها از جایی به جایی می آید، دست خوش بعضی اصرارها و لابی ها و مسیرها و شیوه های نامبارک و عجیب و غریب هم شده است. نمی دانم مدیریت جدید استان چقدر با فضای جامعه شناسی مدیریتی و مدیران استان آشناست، و نمی دانم چقدر خواهد توانست در برابر بعضی از دسیسه ها و خودخواهی ها و لابی ها و قدرت طلبی ها و بی تقوایی ها تحمل کند و بایستد، اما می دانم و می بینم آینده ای را که در سایه غفلت های لحظه ای و فریب های راهبردی، توسط بعضی از همین مدیران نالایق برای خراسان جنوبی رقم بخورد و نه تنها سالها، بلکه دهه ها، دست استان ما را از رسیدن میوه های شیرین توسعه باز دارد. می دانم که تماس ها برای تمنا یا تقلای پُست، بسیارتر از آنچیزیست که تصورش را می کنید، می دانم سفارش ها فراوان تر از آن چیزیست که گفته می شود، می دانم بعضی از آدم ها و عناصر و پیشنهادها و دیدگاهها، آنقدر مشمئز کننده هستند که ساحت مطهر و مقدس مردم و رسانه ها، اعلا و ارجح از آن است که درباره اش بتوان چیزی نوشت یا حتی اشارتی داشت، اما امیدوارم و آرزو می کنم که تعقل و تقوا و بصیرت و آینده نگری و جسارت و شجاعت و استقلال رأی و آزادگی و شایسته سالاری و دوراندیشی و مردم محوری، همه با هم، در این استان رخ بنماید و مردم و ما را، بسی امیدوارتر کنند. که اگر جز این باشد، قلم سخت خواهد نوشت. جان کم رمق استان ما، دیگر تحمل درد و رنج تحمیل قیمومیت های پیدا و پنهان و تحمیل مدیران نالایق و بی ارزش و حضور نابلدان و بی خردان و ناآگاهان نسبت به مسائل استان را ندارد. می دانیم و امیدواریم شخص استاندار محترم، بسیار بیشتر از ما نسبت به این ماجرا، دغدغه مند باشند. از هر زاویه ای که نگاه کنید، ما دیگر وقت زیادی نداریم، به قول آن بزرگ بی همتا؛ «گر در خانه کَس است، یک حرف بس است».
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)
طرح راه آهن خراسان جنوبی به عنوان بخشی از مسیر ریلی زاهدان – زابل –
