طبق روال هر ساله که رتبه های کنکور مشخص می شود، بررسی میزان قبولی در مدارس دولتی و غیر دولتی برای مردم جالب می شود که چند درصد سهم مدارس دولتی و چند درصد سهم مدارس غیر دولتی هست. دیگه کمتر شخصی تو این کشور رو میتونید پیدا کنید که قائل باشه مدارس دولتی از مدارس غیر دولتی بهتره و همه والدین میدونند اگر پول داشته باشند آینده بهتری برای فرزندانشون مورد انتظار است اما کمتر تحقیقی دیدم که بررسی کنه بین خود مدارس دولتی چه تفاوت هایی وجود داره. چند روز پیش که آموزش و پرورش استان از مردم خواست که والدین همکاری کنند و فرزندانشان را در مدارس محل زندگیشون ثبت نام کنند ناخودآگاه به این فکر کردم یعنی باخودشون نگفتند که چرا این اتفاق افتاده هست؟ بگذارید برای شما بازگو کنم. ناعدالتی آموزشی آنقدر افزایش پیدا کرده که دیگر صحبت از تفاوت مدارس دولتی و غیر دولتی نیست. بلکه تفاوت در امکانات آموزشی و معلمان خبره در خود مدارس دولتی است. آن کسی که پول دارد و نوش جونش، فرزندشو در مدارس غیر دولتی با شهریه های گوناگون ثبت نام میکنه اما ما معمولی ها الان درگیر رقابت هستیم که در بین همین مدارس دولتی فرزندانمون ثبت نام کنیم چرا که بین خود این مدارس هم تفاوت مثل روز و شب شده است. بهتره کمی به عدالت اموزشی که مورد تاکید مقام معظم رهبری هست بپردازیم نه اینکه امکانات آموزشی و معلمان با تجربه رو بد گلچین کنیم بعد از مردم بخوایم در مدارس محل زندگی ثبت نام کنند. حالا شخصا نمیخواهم به این بپردازم فرزندان مسوولان دولتی استان کجا درس می خوانند و چه تفاوت هایی بین مدارس دولتی و غیر دولتی وجود دارد، فقط حرف دل خانواده ها و مخصوصا خانواده های کم بضاعتی را می زنم که دغدغه فرزندانشون رو دارند که تنها امیدشان به مدارس دولتی هست که امروزه به خاطر سیاست های اشتباه به کار گرفته دچار رقابت شدند و والدین سرتاپا می کوشند فرزندانشون رو جای بهتر ثبت نام کنند. ببینید فرزند کارگر، کارگر نخواهد شد اگر سیاست های عدالت اموزشی درست در کشور اجرا شود ولی…. کاش وزارت آموزش و پرورش برنامه ای برای عدالت آموزشی داشت
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
