در روزهای اوج و شروع کرونا؛ این ویروس خطرناک با توجه به اینکه بیمارستان‌ها و پرستاران و کادر درمانی غافلگیرانه وارد نبردی سخت شده بودند با وجود امکانات بسیار اندک و آمار بالای ورودی بیماران به بیمارستان‌ها و مراکز پزشکی، کادر درمان برنده این نبرد شدند .«آوا» این روزها پای صحبت های افرادی که به نوعی درگیر این نبرد بودند نشسته است از کادر خدمات و غسالان بیماران فوت شده به دلیل کروناگرفته تا پرستاران و پزشکان جان برکفی که سالهاست در بیمارستان های این استان تلاش می کنند. گفتگوی امروز با پرستاری است که طرح خود را در بیرجند می گذراند. شاید کمتر کسی مثل او در همان شروع کارش با چنین بحرانی مواجه شود. او که می خواهد نامش چاپ نشود چون همه پرستاران از جان مایه گذاشتند، ماندن در این شرایط و تلاش برای حفظ جان بیماران کرونایی را انتخاب می کند.
همه در کنار هم بودند
او می گوید: اهل مشهد هستم و در بیرجند طرح ام را می گذرانم، در روزهای کرونایی در بخش عفونی این بیمارستان خدمت
می کنم. وی با بیان اینکه فرقی بین من و دیگر همکارانم در این روزهای سخت نیست و من عضو کوچکی از این تیم هستم، ادامه می دهد: اسفند اوج مراجعه برای بیماری کرونا بود و اوج فشار کاری ما محسوب می شد .
او ادامه می دهد: همه از پزشک و سرپرستار گرفته تا حتی دانشجویان اینترن پزشکی، بهیارها، نیروهای خدماتی و کمکی خیلی بیشتر از موظفی شان، شیفت آمدند و با وجود خستگی ناشی از شیفت های فشرده واقعا از جان گذشته و با نهایت دلسوزی برای بیمارها کار کردند. وی با بیان اینکه وقتی جنگ
می شود زیبا نیست که سرباز از میدان جنگ فرار کند، بیان می کند: ما ملت امام حسینیم، یاد گرفتیم که بایستیم؛ تربیت دینی و غیرت ایرانی، ما رو این طور بار آورده است. شکر خدا که اگر جبهه ی سختی ها به سمت جامعه ی بهداشت و درمان گشت ، خدا روسفیدی ما را رقم زد و شرمنده نشدیم.
گریه برای از دست دادن سه عزیز
پرستار بخش عفونی بیمارستان ولیعصر با اشاره به اینکه خانواده هایی در بخش بستری
می شدند گاهی پشت سر هم مادر، پدر، خواهر و برادرشان را از دست می دادند، داغ عزیز دیدن در این شرایط خیلی سخت است وای به روزی که پشت سر هم این اتفاق بیفتد هنوز صدای گریه های یکی از بیمارانم در ذهنم است که سه تا از نزدیکانش را پشت سر هم از دست داده بود، یا یکی از بیمار های میانسال ما که از طرف اقوامش طرد شده بود و به تنهایی با این بیماری دست و پنجه نرم کرد و روزهای را سختی گذراند. وی با اشاره به اینکه با توجه به امکان انتقال ویروس اجازه ورود همراهی را به بخش نمی دهیم، ادامه می دهد: کودکی در بخش بستری داشتیم که همه ی ما را مامان و خاله و عمو صدا می کرد مرتب شبکه ی پویا رو نگاه
می کرد تا سرگرم شود، اینکه توانست با وجود عوارضی که بیماری کرونا برایش ایجاد کرده بود با قضیه کنار بیاید واقعا مورد تحسین بود، وقتی بیماریش با داروها بهبود پیدا کرد، همه خوشحال شدیم و اشک شوق ریختیم.
فرمانده افسانه ای
وی می گوید: جدا از همه ی اینها، من لازم می بینم از کسی که خواست زیاد دیده نشود و جداً یکی از الگو های من در این رشته محسوب می شود، حرف بزنم، دیدن سرپرستار بخش عفونی که با کمال تواضع و دلسوزی با همه برخورد می کرد و بدون نگاه کردن به درجه شغلی اش،
عهده دار پرخطرترین و وقت گیرترین کار ها می شد تا فشار کاری را از دوش بقیه ی پرسنل بردارد. این در زمانی بود که خیلی از مسئولان بالاتر از ترس، حتی به بخش عفونی پا هم نمی گذاشتند. این پرستار ادامه می دهد: او من را یاد فرمانده هایی می انداخت که فقط در کتاب ها درباره آنها خوانده بودم! فرمانده ای که اهل نشستن در اتاق های فرماندهی نیست و در خط مقدم همپای نیروهاش وارد عمل می شود، البته در بقیه پرسنل بخش عفونی هم این روحیه ی جهادی موج می زند.
وی درباره انتخاب رشته پرستاری می گوید: راستش را بخواهید عشق و علاقه عامل انتخاب این شغل برای من نبود، من عاشق گرافیک، انیمیشن سازی و هنر بودم، اما خدا خواست که سر از اینجا در بیاورم، خدمت به مردم به هر شکلی که باشد شیرین و لذتبخش است. و تا هر زمان که به من نیاز داشته باشند در خدمت هموطنان هستم. به گفته این پرستار، اکنون ورودی بیمارستان‌ها و حجم بیماران کاهش یافته و امید است با یاری خدا این بیماری از شهر و کشور رخت بسته و نعمت سلامتی به مردم ما بازگردد.
دوری ۴ ماهه از خانواده
پرستار هم استانی خاطر نشان می کند: من از بهمن تا الان خونواده ام را ندیدم ، در روزهایی که قرنطینه باعث شد خیلی ها مدت بیشتری را با خونواده هابشان بگذراندند، من و دوستانم در بیمارستان زندگی کردیم. وی با درخواست از مردم برای رعایت نکات بهداشتی و ماندن در قرنطینه خانگی، بیان می‌کند: همان‌طور که ما سختی‌ها را تحمل می‌کنیم از مردم می‌خواهم تا حتی‌الامکان بیرون نروند اگر هم کار ضروری دارند با ماسک و دستکش از خانه خارج شوند. وی با اشاره به اینکه خونواده ها پشتیبان ما بودند گر چه از راه دور ،عنوان می کند: اما دلتنگی عالم خودش را دارد، بارها از شدت دلتنگی برای خانواده پشت تلفن اشک ریختیم ولی صدایمان را کنترل کردیم که خونواده متوجه بغض ما نشوند، مخصوصا وقتی آنها می گفتند:« کی میای ؟ مرخصی داری؟ اوضاع بهتر نشده که بتونی بیای؟»
می گوید: دلم برای امام رضا (ع) ، دلم برای خانواده ام تنگ شده اما عشق به همنوع مانع رفتن می شود….
کاری
