رجب زاده – مدتی است با چنبره ویروسی بر زندگی همه اقشار و طبقات اجتماعی مواجهیم که هر چند توانسته بسیاری از رویه ها و روش ها را تغییر دهد و نباید های بسیاری را به باید و برعکس تبدیل کند اما توان تاثیر بر رویه بی نظمی و ناهماهنگی را نداشته است. این روزها هیچ چیزمان با هیچ چیز مان نمی خواند. طرح فاصله گذاری اجتماعی در دو مرحله با قوانینی در چند سطح مردم ، ادارات ، بانک ها و کسبه اجرا شد در مرحله اول اوضاع بهتر بود، همه در چارچوب این طرح تا حدودی یکسان بودند کسی از خانه بیرون نمی رفت و کار نمی کرد که این آمد و شد نیاز دیگری برای او در سطح دیگری ایجاد کند.کسبه در خانه ها بودند و نه به بانک ها نیاز چندانی داشتند و نه به ادارات مربوطه برای پی گیری امورشان . مردم هم پیگیری کارهایشان در ادارات را به تعویق انداختند تا اوضاع تغییر کند. اما اجرای طرح فاصله گذاری هوشمند، فضای فعالیت را دربرخی سطوح تغییر داد. از روز شنبه ۲۳ فروردین مشاغل به دو دسته پرریسک و کم ریسک یا پرخطر و کم‌خطر طبقه‌بندی شدند . براین اساس مشاغل پرخطر همچنان اجازه فعالیت ندارند. اما دیگرکسبه به میدان کار در اجتماع بازگشتند ، تعداد شغل های دسته کم خطر هم نسبت به پرخطرها بیشتر است. راه برای گروهی از مردم باز شد تا بیرون از خانه فعالیت کنند و این فعالیت نیازشان را به سطوح دیگر افزایش داد. سطح بانک ها و ادارات که حالا باید طبق قاعده مانند قبل پاسخگوی ارباب رجوع باشند . ارباب رجوعی که مجوز فعالیت و اجازه پی گیری امورش در ادارت را دارد، با همان حجم قبل و چه بسا بیشتر چراکه پی گیری ها برای دریافت امتیازات حمایتی و … هم به خواسته و نیازهایش اضافه شده است  اما فاصله گذاری هوشمند فعالیت سطح پاسخگو به مردم را با محدودیت تعیین کرده است. بر اساس این طرح ادارات دولتی از بیست و سوم فروردین با حضور دو سوم کارمندان خدمت رسانی به مردم را در دستور کار قرار می‌دهند. یک سوم کارکنان نیز به صورت دورکاری یا مرخصی در منازل خواهند بود.  در این شرایط کار مردم در ادارات با سرعت کمتری پیش می رود از طرفی هنوز برخی مجموعه های اداری و بانکی ساعت کاری کمتری را فعال هستند و این موارد روی هم رفته سبب ایجاد تجمع هم می شود. وقتی به اداراتی مراجعه می کنیم که بیشتر با گروه های مردمی سرو کار دارند، جمعیت منتظری را می بینیم که در فاصله دو متری از یک کارشناس صف بسته اند تا کارشان انجام شود. کارشناسی که گاه  با ماسک پشت یک پوشش پلاستیکی نشسته و از حجم مراجعات هم کلافه شده است. چون دیگر همکارانش در شیفت کاری بعد باید به اداره بیاند و نوبت این دور کاری یا کار شیفتی به او هم خواهد رسید. البته بر مراقبت دستگاه های اجرایی و بانک ها از سلامت کارکنانشان تاکید داریم اما به نظر می رسد حجم مراجعات با شکل پاسخگویی و فعالیت تعیین شده کنونی هم خوانی ندارد.فقط این هم نیست. این روزها ماجرای بورس را هم به نظاره نشسته ایم. مردم به شدت برای سرمایه گذاری در بورس ترغیب و انبوهی از جمعیت به دفاتر پیشخوان دولت سرازیر می شوند. درحالی که تاکید بر حذف و تشکیل نشدن اجتماعات در نقاط مخلتف است و گاه ممنوعیت های قانونی و قضایی هم اعمال می شود، می بینیم که برخی تصمیمات دولتی خود  باعث جمع شدن مردم و در صف ایستادن آن ها می شود. قبل از اینکه به این سوال پاسخ داده شود که آیا دفاتر پیشخوان دولت ظرفیت پاسخگویی فوری به این حجم از تقاضا را دارند؟ آیا سامانه سجام که محل ثبت نام و دریافت کد بورسی و … است این تقاضا را پوشش دهی می کند یا دائم به دلیل مشکلات مرکزی قطع است و مردم را روزها معطل می کند؟ کاش قابل بررسی بود که از میان مبتلایان ۱۹ و ۱۵ نفری این هفته به کووید ۱۹ ، چند نفرشان در صف های دفاتر پیشخوان به این بیماری مبتلا شده اند؟ از این دست تضادها دراین روزها بسیار می توان دید و برشمرد.تضادهایی که بعضی از نبود برنامه دقیق و کارشناسی همه جانبه نشات گرفته و مردم را اذیت می کند.  توجه به همه این مسائل و شناسایی این نیاز ها شاید در ابتدا با توجه به متمرکز بودن بسیاری از مسئولان بر مهار کرونا دشوار باشد اما دست کم می توان با بازخوردی که از اجرایی شدن برخی طرح ها می گیریم روش ها را تغییر دهیم و تحمل این روزها را برای گروه های مختلف راحت تر کنیم .