هرم پور – در مسیر توسعه و پیشرفت استان همیشه یک سؤال مهم پیش روی مردم و مسئولین است: «آیا خراسان جنوبی ظرفیت توسعه را دارد؟» به عبارت دیگر از آنجائیکه توسعه یک مسیر و جریان است، این سؤال بارها و بارها برای هرکدام از ما پیش آمده که با این همه ادعا و جلز و ولزی که برای توسعه داریم، آیا استان ما واقعاً مؤلفه ها و شاخصه ها و قابلیت هایی را داردکه بر اساس آنها بتواند به توسعه برسد یا حداقل مسیر رسیدنش به این گوهر بی همتا را کوتاه تر کند؟ نگاهی به قابلیت ها و ظرفیت های اقتصادی و طبیعی استان می گویند بله. اما آیا همه ی شاخصه های توسعه مبتنی بر قابلیتهای اقتصادی و ظرفیت های طبیعی یک استان است؟ نه. این طور نیست. ما در مسیر توسعه و رسیدن به پیشرفت و آبادانی استان که بتواند که یک آسایش و آرامش نسبی برایمان به همراه بیاورد نیازمند شاخصه های دیگری هم هستیم. اساساً اجازه بفرمایید تکلیف خودمان را با توسعه در همین ابتدا با ذکر این چند جمله روشن کنیم. اول اینکه اگر ما استانی توسعه یافته تر از این باشیم، نباید انتظارهای عجیب و غریب داشته باشیم. یعنی وقتی ما این همه از توسعه حرف می زنیم و درباره اش سینه چاکی می کنیم، نباید این انتظار را داشته باشیم که اگر استانی با یک یا دو پله ارتقا به جایگاه بالاتری از توسعه می رسد، مردمش در رفاه و آسایش کامل قرار می گیرند و مشکلاتشان به کلی حل می شود. شاهد این ادعا وضعیت استانهای توسعه یافته تری مثل خراسان رضوی، یزد، تبریز، سمنان و … است. اما قدر یقین این است که توسعه شرایط بهتری برای مردم ما ایجاد می کند. دوم اینکه توسعه یک امر فوری و سریع الوصول نیست. ما وقتی از توسعه و پیشرفت استان صحبت می کنیم بازه های زمانی حداقل ده یا بیست یا حتی سی ساله را مد نظر می آوریم. بنابراین توسعه را کاملاً در جریان یک مسیر از پیش تعریف شده ی طولانی مدت باید ببینیم. سوم اینکه بارها نوشته ایم و گفته ایم که توسعه ی تک بُعدی و یک جانبه، استان را به سمت بی تعادلی های اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی و حتی امنیتی خواهد برد. بنابراین توسعه را باید همه جانبه، در یک توازن و تراز منطقی از حیث عمل و عملکرد دید. اما نکته ی مهمی که نباید فراموشمان شود این که این سؤال مهم را همیشه از خودمان بپرسیم که «خراسان جنوبی به کدام یک از ظرفیت های مهم توسعه بیشتر نیازمند است؟» به نظر من؛ «ظرفیت های اجتماعی و جامعه شناسی.» یعنی چیزی که در یک کلمه، می توان آن را این طور بیان کرد: «خواستنِ توسعه». سؤال بعدی و مهم این است: «آیا مردم خراسان جنوبی توسعه را می خواهند؟» علی القاعده این گونه است که مردم استان خراسان جنوبی هم مانند همه ی مردم دنیا خواستار توسعه باشند. اما کلید معمای توسعه استان، به صورت تام وتمام در همین دو کمله نهفته است: «خواستن توسعه». جامعه شناسی مردم استان نشان می دهد هرچند در مقایسه با برخی از سایر مناطق کشور، کمتر اهل ریسک و خطرپذیری در حوزه های مختلف هستند اما ذاتاً فرهنگ دوست، جامعه دوست و توسعه دوست هستند. همین یک مقوله و شاخصه ی مهم، می تواند بخش مهمی از بار سنگین توسعه و پیشرفت استان را بر دوش بکشد و مسئولین و مدیران حوزه توسعه را به تدوین برنامه هایی مناسب تر و ترغیب مردم به مشارکت بیشتر و دلسوزانه تر و دغدغه مندانه تر و دلی تر در توسعه استان ملزم نماید. در این هجده ساله، در برهه هایی از تاریخ سیاسی و اجتماعی استان، به دلیل وجود برخی مدیران عالی اجرایی یا نمایندگان مجلس، مؤلفه های توسعه دوستی در بین مردم و نخبگان استان ما ، فعال یا منکوب شده است. همیشه باید از خدا بخواهیم که هم این گنج و جوهره ی توسعه دوستی را در بین مردم ما نگه دارد و هم شانس و اقبال حضور مدیرانی گنج شناس را به ما ارزانی دارد انشاءالله. جز این باشد، همیشه در خسران خواهیم ماند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)