سلام به عوامل محترم روزنامه آوا دوباره شوتی‌ها پیداشدن! همون ماشین‌های که با سرعت مرگ توی جاده‌های استان می‌تازن و جون مردم عادی رو به بازی گرفتن. همین چند روز پیش، یه پژو ۴۰۵ شوتی توی محور روستایی بری، بخش سرداران نهبندان واژگون شد و باز هم یه جون بی‌گناه پرپر شد. قضیه تازه‌ای نیست، ولی دردش هنوز مثِ روز اوله. شوتی‌ها فقط سوخت قاچاق نمی‌برن؛ دارن امنیت، آرامش و حیثیت این استان مظلوم رو می‌برن. هر وقت شب میشه، جاده‌های بین‌روستاها تبدیل میشه به پیست سرعت! ماشینایی که با هزار لیتر بنزین پشت صندلی و صندوق، ۱۸۰ تا میرن، چراغ خاموش، بی‌هیچ ترسی، درست روبه‌روی ماشین مردمی که شاید پدر یه خونواده باشه، یا یه معلم که داره از کلاس برمی‌گرده. اگه اون طرف راننده شوتی جونش رو از دست بده، همه می‌نویسن «حامل سوخت قاچاق کشته شد». ولی کسی نمی‌پرسه چرا این پسر بیست‌وچندساله مجبور شده جونش رو وسط قیر داغ جاده بذاره واسه چند تا گالن بنزین؟ کیه که اینا رو فرستاده وسط مرگ؟ این فقط جرم یه نفر نیست؛ یه زنجیره‌ست از فقر، بیکاری، بی‌مدیریتی و بی‌تفاوتی. مردم از این وضعیت خسته‌ن. هر بار که خبر تصادف شوتی میاد، انگار دوباره یه لرزش تو دل خانواده‌ها می‌افته. تو جاده‌های سرحدی دیگه رانندگی عادی، خودش قمار شده. مأمورا هم فکر کنم خسته‌ شدن، مردم هم بی‌اعتماد. دیگه وقتشه که یکی پاسخ بده: تا کی قراره استان ما میدان تاخت و تاز ماشین‌های مرگ باشه؟ این درد، درد ما مردمه؛ مردمی که فقط یه جاده امن می‌خوان تا بچه‌شون سالم برگرده خونه.