هرم پور – در صفحه ۱۳۴ کتاب بسیار زیبا و معروف «کیمیاگر» نوشته «پائولو کوئیلو» که در اختیار من هست و در سال ۱۳۹۹ توسط انتشارات یوشیتا منتشر شده، نویسنده این طور نوشته:«وقتی که چیزی تکامل می یابد، همه ی چیزهای اطراف آن هم به تکامل خواهند رسید.» داستان تکامل، پیشرفت، توسعه و آبادانی یک منطقه جغرافیایی هم جدای از این تئوری زیبا نیست. ما در استانی زندگی می کنیم با داشته ها و نداشته هایی که در هم ممزوجند و این امتزاج و تلفیق هر دو، راه های کوتاه و طولانی، تصمیم های آسان و سخت، و حرکت های کند و سریع فراوان پیش روی ما نهاده است. واقعیت آن است که بر اساس برنامه ها و نقشه های راه در حوزه های مختلف، بر اساس پیش بینی ها و افق هایی که برای خراسان جنوبی ترسیم می شده، ما امروز و هفده سال پس از تأسیس، باید در همین جایگاه می بودیم؟ قطعاً نه. مقایسه های آماری و کنار هم قراردادن اطلاعات و یافته های جزیره ای، در بسیاری از حوزه ها نه تنها افتخار آفرین، بلکه به دلیل موفقیت های بی شمار در مدتی نه چندان طولانی، تعجب برانگیزند. اما وقتی بالای سر استان می ایستیم و با چشمانی تیزبین و دقیق نگاه می کنیم، استانی را می بینیم که در محدودی از حوزه ها، به شدت برجسته و چشمگیر شده و در بسیاری از حوزه های دیگر، همچنان ضعیف، بی حرف، و دچار عقب ماندگی های توسعه ای واقعی است. مدیران زیادی در این سالها به جای بعضی از معدود مدیرانی که با سرنوشت استان و واژه ها بازی کردند، به معنای واقعی کلمه برای خراسان جنوبی زحمت کشیدند، اما هنوز وقتی وضعیت استان را با سالها پیشِ استانهای همجوار مثل کرمان، مثل یزد، مثل خراسان رضوی که آنها هم استانهایی مثلاً بیست ساله بودند مقایسه می کنید، دقیقاً متوجه می شوید که کُمیت ما در بسیاری از حوزه ها همچنان لَنگ می زند. بر می گردم به جمله ی زیبایی که در ابتدای سرمقاله به آن اشاره کردم. ما باید به دنبال تکامل هسته ی اولیه ای باشیم که قرار است توسعه استان از آن آغاز شود. آن هسته ی اولیه چیست و کجاست؟ در ادارات کل ما؟ در دستگاههای اجرایی و سازمانهای ما؟ در استانداری؟ در معاونت های استانداری؟ در اتاق شخص استاندار؟ …نه. این هسته اولیه در ذهن مدیران عالی تصمیم ساز و تصمیم گیر برای استان ماست؛ حال می خواهد یک کارشناس جزء در یک اداره کل باشد یا یک معاون در استانداری یا خود شخص استاندار محترم و مشاورین ایشان. ما برای یکسره کردن کارِ ذهن هایمان با توسعه استان، نیازمند توجه به سه چالش مهم در آسمان بزرگ توسعه محوری هستیم. چالش اول، چالش «آگاهی» است. به جرأت می گویم برخی از مدیران استان هستند که واقعاً دلسوزند اما آگاهی های لازم برای حرکت در مسیر توسعه را ندارند. چالش دوم، چالش «شناخت» است. ما مدیران دلسوز داریم، حتی برخی مدیران آگاه هم داریم، اما متأسفانه بسیاری از همین مدیران دلسوز و آگاه نسبت به گذشته، حال و آینده ی مسیری که برای توسعه استان در آن قرار داده شده اند و به آنها نقشی در این راه ارائه گردیده، شناخت ندارند. چالش سوم، چالش «جرأت» است. به صراحت می گویم که بعضی مدیران استان ، عموماً جرأت و ریسک اجرای برخی از تصمیم ها را به دلایل مختلف ندارند، شاید دلیل برخی از این کم جرأتی ها، ترس از بازتاب های منفی اجتماعی، تعارض منافع در حوزه های عملیاتی و حتی شاید نوعی آینده نگری و دوختن کیسه های سیاسی و اجتماعی برای انتخابات آینده باشد، اما بهرحال یک چالش اساسی ایجاد کرده است. دوباره بر می گردم به همان جمله اول. اگر ما در استان خراسان جنوبی، این سه چالش یعنی عدم آگاهی، عدم شناخت و کم جرأتی را نشناسیم، باور نکنیم و برای آن برنامه نداشته باشیم، در اطراف ذهنهای ما که باید برای توسعه استان کارهای بزرگی را صورت دهند، هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. نمی دانم که آیا تیغ جراحی این درمان سیاسی- اجتماعی را باید مقامات عالی استان به دست بگیرند یا نخبگان و دلسوزان و رسانه های استان؟ اما این را می دانم که تا غده ی این چالش ها از تن نحیف استان بیرون نیاید، درد و رنج ها همچنان باقی و بی رمقی و نخوت و سستی بر روند توسعه استان همچنان مستدام و پایدار خواهد بود.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)