بهروزی فر – زنان، نیمی از افراد جامعه را تشکیل می دهند و به گواه آمار، سهم بسزایی در اقتصاد، اشتغال، درآمدزایی و… دارند. مرور شرایط زندگی در خانواده ایرانی به خوبی این واقعیت را به تصویر می کشد که از همان گذشته های دور، زنان در جوامع روستایی، همپای مردان در مزرعه کار می کنند و به تیمار دام ها می پردازند. در حوزه های شهری نیز شرایط مشابهی وجود دارد. زنان اگر حرفه خانه داری را به میل یا به ناچار! برگزیده اند، وظیفه خود می دانند که با حضور همیشگی در کنار اعضای خانواده، محیطی امن و راحت را برای همسر و فرزندان خود فراهم نمایند و چنانچه به هر دلیل – تحصیلات، علاقه مندی، شرایط زندگی، اصرار همسر و… – کار در بیرون خانه را انتخاب کرده اند، تلاش شان بر این است که با پذیرش دو کار در کنار هم، هر دو را به خوبی مدیریت کنند و در هیچ کدام، کوتاهی نداشته باشند، آنها سختی های زیادی را به جان می خرند تا فشاری بر خانواده وارد نشود و همه کارها، درست و به موقع و کامل انجام شود.  این شرایط در محیط کار نیز حکمفرماست، بانوان درست مثل مردان و چه بسا بیشتر از آنها در انجام امورات محوله، دقیق و ساعی هستند، گواه این ادعا هم رضایت خاطر مدیران از همکاران زن مجموعه است. بانوانی که به جهت روحیه زنانه، دقت مافی و وافی را در تحقق برنامه های حوزه کاری خود دارند.  در این میان، آن چه می تواند جوابگوی صداقت، درستکاری و دقت این قشر زحمتکش باشد، رعایت حقوق زنان است.  در فرهنگ اسلامی که زن و مرد به عنوان مخلوقات خدا، از حقوق اقتصادی، سیاسی، خانوادگی، اجتماعی و قضایی یکسانی برخوردارند و از نگاه دین مبین اسلام، تفاوتی در حقیقت و ماهیّت زن و مرد نیست. در آیات قرآنی نیز هرگاه از کمالات و ارزش‌های والای انسانی سخن به میان می‌آید، از زنان  در کنار مردان یاد شده است.  در فرهنگ ایرانی ما هم برگرفته از اصول ارزشمند قانون اساسی، این نکته مورد تأکید است، چنان که طبق اصل بیستم قانون اساسی ، زن و مرد به ‌طور یکسان در حمایت قانون قرار دارند و از حقوق انسانی ، سیاسی، اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی با رعایت موازین اسلام برخوردارند. بر اساس اصل بیست و یکم نیز که معطوف به حقوق زن است ، دولت موظف است حقوق زن را در تمام جهات با رعایت موازین اسلامی تضمین نماید و اموری را انجام دهد، از جمله؛ ایجاد زمینه های مساعد برای رشد شخصیت زن و احیای حقوق مادی و معنوی او، حمایت مادران ، بخصوص در دوران بارداری و حضانت فرزند، و حمایت از کودکان بی سرپرست،  ایجاد دادگاه صالح برای حفظ کیان و بقای خانواده،  ایجاد بیمه خاص بیوگان و زنان سالخورده و بی سرپرست و بالاخره اعطای قیمومت فرزندان به مادران شایسته در جهت غبطه آنها در صورت نبودن ولیّ شرعی.  این که چقدر از این تعهدات در دولت های مختلف محقق شده، در شرایط روز جامعه کاملاً عیان است اما به طور کلی می توان گفت؛ در طول تاریخ، تلاش‌های فراوانی برای تحقق عدالت در همه زمینه‌ها از جمله روابط زنان و مردان صورت پذیرفته که به حق شایسته تکریم و بزرگداشت است،اما واقعیتی که نمی توان از آن چشم پوشید، حقیقت تلخی است که وجود دارد و سبب شده بانوان، آن طور که بایسته و شایسته است از نگاه جامعه رضایت نداشته باشند.  آن چه مربوط به عموم جامعه است، به مباحث فرهنگی، نگاه حاکم بر خانواده ها دیدگاه های مغرضانه ، برتری طلبی های مردانه حتی در محیط خانه، مسایل اجتماعی، شخصیت افراد و مواردی از این دست بستگی دارد که در عین تأسف با وجود تأکیداتی که در دین مبین اسلام داریم، نشان از کمرنگ بودن کارهای فرهنگی در این زمینه دارد و بدون تردید، فرهنگ سازی بیشتری می طلبد.  اما به نظر می رسد، بخش عمده ای از این معضل و تبعیضات موجود، باید به تدبیر خودِ بانوان مرتفع گردد، این که خود را بیشتر بشناسند، توانمندی های شان را بیش از این، به اثبات برسانند و به همگان نشان دهند، زنانی که توانسته اند شیرمردانی را تحویل جامعه دهند که در پست های مدیریتی، در مشاغل خرد و کلان، در مدیریت جامعه و… مشغول به کارند و به مردانگی شان می نازند، قطعاً می توانند  از پسِ کارهای کوچک و بزرگ به خوبی برآیند، نگاه های تلخ دوگانه بینی ها را به نیروی صبر، تحمل کنند و در مباحث مدیریتی نیز خوش بدرخشند، البته اگر نگاه های مردانه حاکم بر کشور بگذارد!!  (لطفاً نظرات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)