سرمقاله در خصوص طرح رتبه‌بندی را خواندم و خواستم به عنوان یک معلم، این دو نکته را به آن مطلب اضافه کنم؛ یکی این که؛ با این جریان شیوع بیماری کرونا، دو سال سخت به من و همه همکاران معلمم گذشت، به نحوی که خیلی های مان در این مجازی شدن کلاس ها، نمره عینک هایمان بالا رفت، به واسطه مشکلات گردنی و ستون فقرات برخی ها کارشان به فیزیوتراپی کشید، هزینه های فراوانی را برای خرید گوشی های هوشمند، دوربین رایانه و دیگر تجهیزات لازم متحمل شدیم در حالی که به کم کاری و فارغ شدن از بار کلاس داری متهم گشتیم. مورد بعد هم این که؛ در این اوضاع کرونایی در همه حوزه هایی که ارباب رجوع زیادی دارند، شرایط ایمنی به طور کامل برای کارکنان فراهم شده اما ما معلمان و کادر مدارس، بدون هیچ فاصله ای بین دانش آموزان در حال انجام وظیفه هستیم. پنجره ها را به خاطر تهویه محیط باز می گذاریم بچه ها سرما می خورند، ناگزیر در و پنجره ها را می بندیم و باید نگران سلامت خودمان و بچه ها باشیم. با این همه تأکیدی که می شود که خانواده ها با کوچکترین نشانه های سرماخوردگی و بیحالی از فرستادن بچه ها به مدرسه خودداری کنند، اما این موضوع برای برخی از خانواده ها اصلاً جدی نیست. نکته بعدی هم این که انتفاع اجرای این طرح، بیشتر برای آن دسته از معلمانی است که تازه استخدام می شوند و من که ۲۸ سال سابقه کار دارم، فقط در حد یک تومان به حقوقم اضافه می شود، که در مقابل این تورم افسارگسیخته بسیار ناچیز است. خواستم بگویم دل مان به این رتبه‌بندی خوش بود ولی؛ “چه بگویم به تو که درد دلم افزون است”!
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
